سهڻي-33
آڻيو وجهن آر ۾، لهاڻو لوهيون،
جي ساهڙ جون سونهيون، سير سراڙو تنکي.
ڇا اوهان نوٽ ڪيو آهي ته لطيف سائين ميهار کي ميهار چوڻ بجاء محبتي ميهار ڪوٺيندو رهي ٿو.....
ڇو ته کيس خبر آهي،
کيس خبر آهي ته سهڻيء جي زبان کي مزو ئي ڪونه ايندو رڳو ميهار چوڻ وقت.
کيس خبر آهي ته پرينء جو نالو کڻڻ جا به ڪي آداب هوندا آهن،
جيڪو لفظ زبان کي ٺاريندڙ هجي،
ان جو اچارڻ به ته ائين ئي هجڻ گهرجي....
محبتي ميهار، فقط ميهار به پر گهڻو ڪري محبتي ميهار...
سهڻيء جي اندر ۾ پيهي ويل ميهار جو نالو کڻڻ وقت سهڻيء جي زبان کي مزو ئي ڪونه ايندو ميهار جو نالو کڻندي....محبتي ميهار، محبت ڪرڻ وارو ميهار،
محبت جي بدلي ۾ وڌيڪ محبتون ڏيندڙ ميهار.....
ان ميهار سائينء جون دل ۾ دونهيون دکايل آهن...
دونهين ڇا آهي؟
انسان جڏهن ايترو وس وارو ڪونه هو ته هو خوفناڪ جانورن کان محفوظ به ڪونه هو، خوفناڪ جانور کيس ننڊ ۾ پيل ئي کڻي ويندا هئا.
انسان جيڪو سڀ کان وڏو ۽ سڀ کان پهريون هٿيار استعمال ڪيو پنهنجي بچاء لاء اها هئي باه.
هو باه جي ويجهو ٿي سمهندا هئا، اها باه ڏسي جانور ڊڄي پري ٿي ويندا هئا، ويجهو ڪونه ايندا هئا.
اها باه جيڪڏهن لڳاتار ٻرندي ته ان لاء ڪاٺيون گهڻيون هجن، ٻيو ته ان کي سوريندڙ (جيڪو وري به ڪو انسان هجي) موجود هجي...
ان لاء حل اهو ڪڍيو ويو ته اهڙي باه جيڪا دکندي رهي....گهڻو وقت هلي، اها ٻاري ويئي.
ان باه کي ڄڀي ڪونه ٿيندي آهي، ڪجهه ٽانڊا هوندا آهن جيڪي ڪاٺين خاص ڪري جانورن جي سڪايل ڇيڻن کي دکيل رکندا آهن، ان مان دونهو نڪرندو رهندو آهي جيڪو گهڻي وقت تائين جٽاء ڪري سگهندڙ هوندو آهي.
(اوهان اڪثر ڏٺو هوندو ته جڏهن ڪنهن جو قريب مري ويندو آهي ته ان جي قبر تي ڪجهه ڏينهن دونهين دکائبي آهي جيڪا اٽڪل ساري رات دکندي هئي. هن جي شروعات ته ان مقصد تحت ٿي هئي ته جيئن ڪو جانور قبر کي کوٽي ان مان مردي کي ٻاهر نه ڪڍي..... پر هاڻي جيئن ته آباديء/ شهرن جي وڌڻ ڪري جانور وڃي گهٽ بچيا آهن يا بلڪل ئي ختم ٿي ويا آهن ته اهو رواج به وڃي ٿو گهٽجندو).
گهرن ۾ به ماچيس نه هجڻ ڪري گهڻو ڪري اهڙي دونهين پيئي ٻرندي هئي.
دونهين جيئن ته مسلسل ٻرندڙ/دکندڙ باه آهي تنهنڪري ان کي ڪنهن جي موجودگيء جي علامت به سمجهيو ويندو رهيو آهي. دونهين دکي ٿي يعني اتي ڪنهن جي موجودگيء جي گواهي آهي.
لطيف سائين به اهڙيء دونهينء جو ذڪر ڪيو آهي ته پرينء جي دکايل دونهين پيئي ٿي دکي، يعني ان جي موجودگي سدا لاء آهي اندر ۾.
سهڻيء جي سهڻي اندر ۾ محبتي ميهار جي دکايل دونهين سدا لاء دکندڙ آهي...ان کي پڄاڻي ڪونهي....
اندر کي، من کي پرينء جون اهي يادگيريون ساڙيندڙ هجن ٿيون.
جيڪي ساهڙ جون سونهيون، ساهڙ سان عشق ڪندڙ آهن انهن لاء دريائي سير ته هڪ ڊوڙ آهي.