سهڻي-13
من پريان نيئي، پڳهيو پاڻ ڳري.
هن شعر ۾ به ساڳي ئي من ۽ تن جي گردان آهي،
خبر ناهي ماڻهن الائي ڇو صرف اهو سمجهو آهي ته شاعرن کي تن هوندو ئي ڪونهي،
هڪ من هوندو آهي اهو به الله سان ڳنڍيل!؟
هڪ ٻي ڳالهه سمجهه کان ٻاهر لڳندي آهي ته،
دنيا جي هر ساهواري جو سڀ کان پسند جو مشغلو،
ڪم،
عمل
سيڪس وارو عمل آهي ...........(هتي بحث سٺي عمل ۽ خراب عمل جو ڪونهي)
پر هن موضوع تي ڳالهائڻ وري ڏوه!!؟؟
ڪنهن به انسان ڪا چوري ڪئي هجي يا نه، عشق جي عمل ۾ هو چور ضرور آهي!؟
جيڪڏهن ڪچهريء ۾ هن موضوع تي ڳالهائجي ٿو ۽ ڪو ٻار اچي ويو، ڪو نوجوان اچي ويو ته سڀ خاموش!
يعني لڪي ڪرڻ وقت هي فخر،
کُلِ عام هن تي ڳالهائڻ به ڏوه/عيب!!؟
وقت ملي ته هن تي ڪڏهن غور ضرور ڪجو....
مٿئين شعر ۾ لطيف سائين چوي ٿو ته،
سارو ڏينهن، سمورو وقت اهڙي قسم جون تياريون هلن ٿيون، سانڀارا آهن جنهن لاء تن تڙپي ٿو، ان جو طالبو آهي.
هتي هڪڙي ڳالهه سمجهون ته پوء ٿا اڳتي وڌون،
سانڀارا سيئي، تن جنين جو طالبو...
من جي من سان ميلاپ لاء ڪو سانڀارو ڪونه ڪرڻو پوندو آهي؛
بس اکيون بند ڪريو، تصور ڪريو، من جو ميلاپ ٿي چڪو...
اکيون ڪي جهروڪون سي مين ني ديکا جو سانوري،
تم دور نظر آئي،
بڙي دور نظر آئي...
...........پوء وري،
بند ڪرڪي جهروڪون ڪو زرا بيٺي جو سوچني، من هي مين تم مسڪائي..
من جي ميلاپ لاء پرين جو سامهون هجڻ،
ويجهو هجڻ ضروري ڪونهي...
پر تن جي ميلاپ لاء سانڀارا ڪبا،
سينگار ڪبا،
سفر ڪبا،
پرين وٽ پهچبو.
ڇو ته تن جي ميلاپ لاء پرين جو موجود هجڻ ضروري آهي.
هي شعر ڪو سطحي شعر ڪونهي وڏي اونهائي رکي ٿو پاڻ منجهه.
سهڻي چوي ٿي ته سمورو وقت سانڀارا آهن جنهن لاء منهنجو تن واجهائيندڙ آهي،
تن تڙپندڙ آهي،
(پر سمورو وقت ڪيئن سانڀارا هلندا؟
دماغ پرينء جي تابع هوندو آهي،
پرين دماغ تي قابض رهندو آهي،
هر وقت سوچبو رهبو آهي،
ان سان هيئن ملبو،
هيئن ڳالهائبو،
هيئن ڀاڪر پائبو
پرينء کي هيئن چمبو (چمي ڏبي) وغيره.....
اها سوچ بنا وقفي جي هلندڙ هوندي آهي من ۾).
اهو انتظام به من ڪيو آهي جو پاڻ کي پرينء سان رسن سان ٻڌي ڇڏيو آهي.
پرين، محبوبن هڪ وڏي اٽڪل ڪئي آهي جو اسان جو من رسن سان ٻڌي ڇڏيو اٿائون، من کي قابو ڪيو اٿائون.................۽ تن!؟
اهو پاڻ ئي پهچندو!؟
سهڻيء جي سُر ۾ تن جو ذڪر مڙوئي سرس آهي.....
ائين ڇو؟
تن ته سڀني وٽ هو،
آهي،
رهندو.
سسئيء کان نوريء تائين سڀني وٽ من به هو ته تن به.
سهڻي کان ليلا تائين لطيف سائين اکئين ته هڪ به ڪونه ڏٺي هئي جو ان سان ان جو ڪو ناتو ٺهي،
ڪو مشاهدو ٿئي............
................ته هيء عورت مڙئي سونهن ۾ سرس هئي؟،
ڪنهن جو تن سڊول هو.
هن شاعر ته انهن هيروئين جا عمل ڏسي، انهن جو سماجي سائنس مطابق جائزو وٺي پرکيو آهي ته هي عمل هن عمل جو ردعمل ٿي سگهي ٿو.
هي ماڻهو هيئن ڇو ٿو سوچي؟.
اچو هن ئي سر جو هڪ شعر پڙهون،
صرف رفرنس لاء........
عقل، مت، شرم ٽيئي نينهن نهوڙيا.
هن شعر تي ٻئي ڪنهن باب ۾ ڳالهائي آيا آهيون ته دنيا جي اٽڪل سڀني شاعرن اهو ته ذڪر ڪيو آهي ته پرين جي حب ۾ عقل ۽ مت (سمجهه، سوچ، دانائي) وڃائجي ويا آهن پر اڄ تائين ڪنهن به شاعر اهو ڪونهي چيو ته پرينء جي عشق منهنجو شرم به کسي ورتو آهي.............
ڇا...............
من جي من سان ميلاپ لاء شرم کسجي ويندو آهي!؟
ها! تن سان تن جي ميلاپ لاء شرم جو کسجي وڃڻ ممڪن آهي....
اتي هڪ سوال ٻيو به............
دنيا جي ڪنهن ٻئي شاعر ته ڪونه، ڇا هن ئي شاعر، ڪنهن ٻئي سر ۾ به چيو آهي ته،
پنهونء جي عشق ۾ سسئيء جو شرم کسجي ويو آهي،
ڄام تماچيء جي عشق ۾ نوريء جو شرم کسجي ويو آهي،
مينڌري جي عشق ۾ رابيل جي مکڙيء جهڙي مومل جو شرم کسجي ويو آهي،
(اتي بيهو............
مومل جي قصي ۾ ٻڌايل آهي ته راڻي کي بادشاه يعني همير سومري قيد ڪري ڇڏيو، ان ڪري ته جيئن هو مومل ڏانهن وڃي ڪونه سگهي............
مومل ايتري ته پريشان ٿي جو هن جي ننڊ حرام ٿي ويئي..........
اها حالت سومل کان ڏٺي ڪونه ٿي......
هن مينڌري وارو/ان جهڙو مرداڻو ويس ڍڪيو ۽ مومل سان سمهي پيئي گڏ...
جيئن مومل کي ان مان راڻي جي بوء اچي،
هوء باور ڪري ويئي،
پاڻ کي دوکي ۾ رکي خوشي محسوس ڪيائين...........
ڪهڙي قسم جي لاڳاپي ۾ پاڻ کي محسوس ڪندي خوشي محسوس ڪيائين....!؟
جيڪڏهن راڻو ئي بڻجڻو هو سومل کي ته اها ڏينهن جو راڻي جو روپ وٺي ها،
سوين نوڪرياڻيون هيون،
سوين ٻانهيون هيون...
انهن مان ڪنهن هڪ کي هن ڊيوٽيء سان لڳايو وڃي ها....
ته ڇا زال مڙسن جو هڪ ٻئي سان سمهڻ واري عمل کي به روحاني معنى ڏيڻ گهرجي؟)
کيت جي عشق ۾ سج جهڙيء اس واري رنگ جهڙيء مارئيء جو شرم وڃائجي چڪو هجي؟
بادشاه چنيسر جي پيار ۾ ليلا، ان جي زال جو شرم کسجي ويو هجي؟
سورٺ جو شرم پنهنجي ور جي عشق ۾ کسجي ويو هجي؟
جواب آهي ته ڪونه....
ته پوء ميهار جي بره جي باه ۾ جلندڙ، باه جهڙي رنگ ۽ باه جهڙي سهڻيء جو شرم ڇو کسجي ويو!؟........
۽ هن شاعر صرف هن جي ئي سر ۾ هن ڳالهه جو ذڪر ڇو ڪيو آهي؟
ڇا هيئن ڪونهي ته تن جو ذڪر ٻين سرن کان گهڻو ڪرڻ پٺيان، لطيف سائين جو سهڻيء جي سموري ڪردار/عمل پٺيان تن جي تڙپ جو اندازو آهي!؟
بلڪل ائين ئي آهي،
سهڻيء جو رشتو ميهر سان تن وارو ٻين کان وڌيڪ هو.
هڪ ڳالهه ٻي به سمجهڻ گهرجي هتي ته؛
لطيف سائينء جي فتوى آخري آهي.
ان کان پوء بحث اجايو آهي.