سهڻي -25
دونهينء پاسي دوست جي گهاريان سڀ ڄمار،
ٻانڌيڻا ٻيهار، مور نه لڱي لايان.
* * * * *
وڃان ڪين وري، هوند ري چئي رهي پوان،
دونهين پاسي دوست جي ماڳهين پوان مري،
فراقان وصال جي، ٿي سجهي ڳالهه ڳري.
تيلاهين تري، ٿي منهن کڻيو موٽيو وڃان.
جيڪڏهن ميهر صرف هڪ دفعو ايترو چوي ته اي سهڻي! اڄ موٽي نه وڃ،
اتي ئي رهي پوءُ، ته جيڪر پرين جي دکايل دونيهين جي ڀر ۾ ئي سموري ڄمار گذاري ڇڏيان ۽ پوء وري ڪڏهن به ٻانڌيڻا (رڱيل ڪپڙا، سهڻا ڪپڙا، پوشاڪون) وري لڱين نه لايان، نه اوڍيا.
سهڻيء جو اندر ملامت ٿو ڪري،
عشق ۽ ليکو!،
(پيار ڏيئي پوء پيار گهرين ٿو، حيف هجيئي استاد، عاشق ناهين، آهين ڪو يار وڏو واپاري..............دوست ڪياسين)
اي سهڻي!؟
پرين چوي ۽ پوء تون رهي پوين!؟
اهو غلط آهي،
عشق جي آئين ۾ لکيل آهي ته پرين چئبو ئي اهڙي ماڻهوء کي آهي جنهن سان ليکا نه ڪجن.............
سهڻي، غلطيء جو احساس ڪندي چوي ٿي ته مان غلط هئس، معاف ڪجو........
وري واپس ته مان جيڪر ڪونه وڃان، بنا چوڻ جي ئي رهي پوان، پرينء جي دونهين دکايل ڀرسان ماڳهين مري پوان،
پر مونکي هڪ ڳالهه ماري ٿي،
ڪهڙي سهڻي؟
فراق کان پوء جيڪو وصال جو مزو آهي،
اهو وصال کان پوء وصال ۾ ڪونهي،
تنهنڪري ته تري ٿي وڃان ته جيئن وري سڀاڻي پنهنجي اندر ۾ پرينء جي عشق جا شعلا کڻي اچان..............
نئون ڏينهن،
نئون نينهن..................
هڪ سوال پڙهندڙن کان....
مزو ڪٿي آهي؟
” يه تو اپني مستي هي، جس ني مچائي هي هلچل،
نشه شراب ۾ هوتا تو ناچتي بوتل....“
* * * * *
” دل تو ميرا اداس هي ناصر،
شهر ڪيون سائين سائين ڪرتا هي“
عيد جو ڏينهن آهي،
ڪنهن گهر ۾ فوتگي ٿي پيئي آهي،
ڇا انهن کي ماڻهن پاران ملهايل عيد مزو ڏيندي؟
ميلي ۾ ڏاڍو مزو آهي،
هڪ ماڻهوء پيسا هارايا آهن،
ان کي ميلي ۾ مزو ايندو؟
اهو ماڻهو ان مزي جو حصو بڻبو؟
بک ڪونهي
ڇا کاڌو ايترو ئي مزو ڏيندو...
ڇا روزي کولڻ وقت پاڻي پيئڻ ايترو ئي مزو ڏيندو آهي جيترو عام، روزمره جي زندگيء ۾؟
نه.......پڪ سان نه.....
اوهان پڪ سان پرين کي ڀاڪر ضرور پاتو هوندو....
پرين سدائين ڀاڪر ۾ رهي ان ۾ مزو آهي يا ڀاڪر مان نڪري وري ڀاڪر ۾ اچي!؟
عاشق جي نفسيات کي سمجهڻ وارو هي شاعر پوئتي ڪوبه سوال اهڙو نه ڇڏيندو آهي جيڪو اڳتي هلي ڪنٽراڊڪٽري ٿئي.
تنهنڪري ئي سمورا خيال انتهائي نفاست سان هڪ تسبيح ۾ پويا اٿس.
هڪ سوال اسان جي معاشري ۾ هلندڙ هوندو آهي ته ڪنهن مرد جو يا ڪنهن عورت جو ڪنهن سان پيار هجي ۽ انهن جي پاڻ ۾ شادي ٿئي ته اهو پيار، اهو عشق ڪامياب سڏبو آهي..............
ڇا ائين ئي آهي؟
ته پوء ڇا اها ڳالهه غلط آهي ته؛
محبت رنگ لاتي هي بڇڙڪي.......
ڇا اهو عشق ناڪام سڏبو جيڪو شاديء تي منتج نه ٿئي!؟
ڇا عشق صرف وصال جو نالو آهي...........
ڇا پرينء جو وڇوڙو ڪو ذائقو رکندڙ ڪونهي؟
“پي جا ايام ڪي تلخي ڪو ڀي هنس ڪي اي ناصر،
غم ڪو سهني ۾ ڀي قدرت ني مزا رکا هي....
جب سي توني مجهي ديوانه بنا رکا هي.......”
ڇا مٿيون جملو به غلط آهي...؟
اوهان جو ذهن ڇا ٿو چوي ته؛
جن کي پنهنجو محبوب مليو هوندو، اهي دنيا جا وڏا شاعر ٿيا هوندا،
يا جن کي پنهنجو محبوب نه مليو هوندو اهي وڏا شاعر ٿيا هوندا؟
شاعرن شاعري پرينء جي وڇوڙي وقت سرجي هوندي يا
جدائيء وقت...؟
ته پوء صرف ملندو رهڻ ئي مزيدار آهي يا.....
شين جو قدر ان جي هوندي (موجود هوندي) ٿيندو آهي يا ان جي وڇڙي وڃڻ کان پوء.........
“ بهت مل چڪي اب جدا هو ڪي ديکين”
هيء ايڪويهين صديء جي شاعري
هوء سترهين صديء جي شاعري....