سهڻي-29
لڙهي لهرن پاند، ميائي ميهار ڏي.
خليل جبران چيو آهي ته جيڪڏهن تو زندگي گذارڻ جو فن سکي ورتو ته پڪ ڄاڻ تو دنيا جو وڏي ۾ وڏو فن سکي ورتو آهي.
محترم محمد ابراهيم جويو صاحب جو چوڻ آهي ته اسين جڏهن زندگي گذارڻ جو فن سکي وٺندا آهيون ته موت اچي دروازو کڙڪائيندو آهي.
يعني زندگي گذارڻ هتي اسان جي معاشري ۾ تمام ڏکي آهي.
ان جا ڪيترا ئي سبب هجن پر وڏو سبب پيار جو قيد هجڻ آهي.
قدم قدم تي پهرا، زندگيء جا رستا روڪيو ويٺا آهن،
ڪاريهر رستن تي قابض آهن.
ٻه گره کائڻ لاء سموري عزت داءَ تي آهي،
سموري قسم جو بکون برداشت ڪري سگهجن ٿيون، انهن جا زندگيء تي تمام گهرا اثر ويهن ٿا پر پيار جي بک انسان کي کوکلو ڪري ڇڏي ٿي.
زندگي ڇا آهي؟
اها مٿئين شعر ٻه سٽي ۾ سمجهايل آهي.
جيسيتائين ساه هوس،
آخري ساه تائين!
خاموش ٿي، هارائي، همتون هاري نه ويٺي،
(لا تقنطو من الرحمت الله) يعني همت نه هارڻ جو حڪم الله سائينء جو آهي،
جڏهن هن دنيا مان ويئي ته به پرينء جي سڪ ۾،
ان ئي نيڪ مقصد ۾،
لهرن ۾ لڙهندي،
وڙهندي، پنهنجي مقصد، پنهنجي نظرئي لاء
دم ڏنائين...