سهڻي-20
هينئڙي ۾ هوتن جا، اچن گهور گهڻا،
پسئو پاڙي واريون، ڏسيو ڏوه ڏوران،
وچان ڪيئن وران، ڪنڌيء منهنجو ڪارڻي.
وچ سير ۾........،
اڳتي ترڻ جي سڪت ڪونه، پوئتي ورڻ به ڏکيو.
پرين جي ياد جو ڏيئو اندر ۾ روشني ڪريو بيٺو آهي، اڳتي وڌڻ لاء پيو چوي.
پويان پاڙي وارين عورتن جون يادون، ( ڏم پاران سهڻيء جو پڇڻ لاء وڃڻ ۽ انهن جو انڪار ڪرڻ) اهو به اندر کي پيو جهوري... وچ مان ڪيئن وران، پرين پرار تي آهي.
ڪجهه شعر پڙهي اوهان به محسوس ڪيو هوندو ته اهو مفروضو ته؛
(سهڻيء جو عشق ميهار سان هو. پوء لوڪ لڄا کان بچڻ لاء هن جي شادي (زبردستي) ڏم سان ڪرائي ويئي. قدرت خدا جي جو ڏم کي اهڙي ته گهري ننڊ اچي ويندي هئي جو هو سهڻيء کان غافل رهندو هو ۽ سهڻي درياء ٽپي ميهار سان ملي رهاڻيون ڪري واپس اچي سمهندي هئي جو ڪنهن کي ڪل ئي ڪونه پوندي هئي) هي سڀ لکيل آهي سهڻي ميهار جي قصي ۾. اهو مفروضو غلط ائين ٿو لڳي ته ڪيترن شعرن م پاڙي وارين مائين/عورتن جو ذڪر ملي ٿو، ته متان ڏم جاڳي پوي ۽ پاڙي واريون پڇي......
لطيف سائين به جيڪڏهن اسان جهڙو عام رواجي ماڻهو هجي ها ۽ ڳالهه کي عام رواجي انداز ۾ سمجهي ها ته اهڙا ئي شعر لکي ها ته،
رب جو شان ته ڏسو!، ڏم کي اهڙي گهري ننڊ اچي ٿي ويئي جو هو بيخبر سمهي رهندو هو ۽..........
پر هن سائين حقيقت کي سمجهو ته؛
سهڻيء جهڙي عورت ڀر ۾ هجي ۽ ننڊ اچي!!
اهو ممڪنات جي علم ۾ اچي ئي نه ٿو.
سهڻيء جهڙي زال (جنهن کي جڏهن ۽ جيئن چاهي) مڙس استعمال ڪري سگهي ٿو، اها پاسي ۾ سمهيل هجي ۽ مڙس کي ننڊ اچي!!!؟
پر هن سائين سمجهو ته ائين ممڪن ئي ڪونهي...
ڏم ڪيترا دفعا جاڳيو هوندو، ۽ وڃي پاڙي ۾ رهندڙ سهڻيء جي ساهيڙين کان پڇاڻو ڪيو هوندائين....
هنن کيس ٻڌايو هوندو ته ادا! سهڻي ته اسان ڏانهن ڪونه آئي آهي......(پوء هن کي ويٺل شڪ پڪ ۾ تبديل ٿي ويندو هوندو)....
ساهيڙين وري ٻئي ڏينهن سهڻيء کي ڏم پاران سندس لاء پڇيل سوالن جو تفصيلي احوال ڏنو هوندو.............تڏهن ته تمام گهڻن شعر ۾ اهو ذڪر آيو آهي ته متان ڏم جاڳي پوي ۽ پاڙي واريون پڇي...........بدنامي ٿئي.