سهڻي-32
تانگهه نه لڌي، تارئين مپ نه ماٽيڙن،
ڪنڌيء اڀا ڪيترا، سيڻايا سونڪن،
تون ڪيئن تن تڙن، اچيو آساري گهڙين.
اسان منجهان گهڻا ماڻهو صرف دريائي وهڪري کي ڏسي ان کي عام وهڪرو/پاڻيء جو وهڻ سمجهي ڪنهن سوچ ويچار ۾ ڪونه آڻيندا آهن. اسان مان گهڻن کي اها خبر ڪونه هوندي آهي ته درياء ڪڏهن ڪڏهن پنهنجي ڀرين، پاسن کي اندران ئي اندران کائيندو آهي. ان وقت جڏهن درياء جي ڪناري تي بيهبو ته اسان کي خبر ڪونه پوندي ته درياء اندران ئي اندران ڪجهه ڪري رهيو هوندو آهي. اسان کي خبر تڏهن پوندي جڏهن هڪ وڏي ڀِڪَ اچي پاڻيء ۾ ڪرندي جنهن جو آواز به چڱو ڀلو هوندو آهي. هي وقت درياء جو سڀ کان ڏکيو وقت هوندو آهي، ان وقت ٻيڙيون يا ماڻهو ان جڳهه کان پري ٿي بيهندا آهن ته متان هو ڀڪ مٿان بيٺل هجن ۽ ڀڪ وڃي درياء ۾ ڪري.
لطيف سائين سهڻيء جي اندروني ڪيفيت ڪڏهن من ماڪوڙي ڪڏهن ڪيهر شينهن کي چٽي ٿو ته سهڻي هن حالت ۾ جڏهن درياء ڀريون پيو پائي، وڏيون وڏيون ڀڪون اوچتو ئي اوچتو اچي ڪرن ٿيون...هن وقت ۾ تنهنجو درياء ۾ لهڻ، دريائي ڪناري تي بيهڻ تمام خطرناڪ آهي.
اي سهڻي! درياء جي تانگهه، اونهائي، ان جو وهڻ ڪنهن ماپ ڪندڙ ماهر کي به سمجهه ۾ ايندڙ ڪونهي،
ڪنڌيء تي وڏا وڏا تارو، درياء پار ڪندڙ به پيا سوچين....
پوء تون ڪيئن اچي اهڙن تڙن تي گهڙين ٿي، ڪهڙي آسري.