اسا ڳالهه ڇيڙي جڏهن آ مرڻ جي،
تڏهن ٿو رکين تون تمنا جيئڻ جي.
مُئي کان پو نيڪي اها ريت اڳ جي،
نئين واٽ ڏس ڪا تون مڃتا ڏيڻ جي.
تڏهن نيڻ آلا به ٿي ويندا آهن،
جڏهن ڪوئي ڪنهن کي ڪري ٿو ڇڏڻ جي.
ڪيو توکي جنهن آ زماني ۾ رسوا،
اڃا آس تنهن سان رکين ٿو ملڻ جي.
ضروري ته ناهي غمن ۾ گذارڻ،
ڪبي آهي ڪوشش ڪڏهن خوش رهڻ جي.
ڀلي درد جانان تون ڪيڏا به ڏئي ڏس،
متان سمجهين ناهي ڪا طاقت سهڻ جي.
الائي ڇو دل کي به پڪ ٿي پئي آ،
ته ايندي وري مند تنهنجي ملڻ جي.
نه ڏي آس ڪوڙي اکين کي او سائين،
اکين کي ڏي هاڻي اجزت سمهڻ جي.
جڏهن کان جدا ٿي وئين تون تڏهن کان،
اکين کي ٿي پئي آهي عادت وسڻ جي.