اسان جو هي جيون به اڙاهه جهڙو
نه ڪل آهي ڪنهن کي،
نه ڪنهن کي قدر ڪو،!
وڃي پيو ٿو سڪندو،
سڪل لام وانگي،
وڃي پيو ٿو ٿڪيو،
ٿڪل شام وانگي!
اوهانجا ته چارا،
گلابن جو سيجون،
مگر هن اسان لئه،
اُڀاجڻ جي ڪاوا،!
جتي روز زخمي جگر ٿيندا آهن،
جتي روز زخمي دليُون ٿينديون آهن،
مگرناهي ڪنهن کي،
ڪا پرواهه سائين،
اسان جي جيون جي!
اسان جي جوڀن جي!
وري ڪا وساميل ٻيهر جو ٻري ٿي،
تڏهن چڻنگ جوڀن کي شعلو ڪري ٿي!
وري ڪا تمنا جيو۾ جڙي ٿي،
نه ڪوبه پاڇو ملي پيار جو ٿو!
رڳو آهي سامهون،
ڪا صحرا ئي صحرا،
جتي ناهي آئي،
ڪڏهن سانوڻي ڪا،
جتي ناهي گونجي،
ڪا ڪويل جي ڪوڪو!
رڳو ماٺ ئي ماٺ،
موئن دڙي جيان؟!
اتي سڀ تمنائون،
مٽجي وڃن ٿيون!
اتي سڀ اميدون،
دفن ٿي وڃن ٿيون!
رهي ٿو نه ڪي،
ڪنهن جو احساس ڪوئي،
جو جنهن کي وڃي،
ڪوئي سيني سان لائي،
سڀئي سور دل جا،
گهڙيءَ لئه مٽائي!
تڏهن به الائي ڇو،
ويران من جي،
نه ڪل آهي ڪنهن کي!
نه ڪنهن کي قدر ڪو!.