ساهه سڏڪا ڀريا!
ڪنهن جي عزت مٿان،
ڪنهن جي چاهت مٿان،
ڪو وڏيرو پيو،
موج مستيون ڪري!
نيڻ برسي پيا،
عڪس آڏو جڏهن،
منهنجي نظرن ڦريو،
ڪنهن ڪنواريءَ جو جوڀن،
پنجاهه سالن جي،
جهور ٻانهن ۾ هو!
ها تڏهن مون ڏٺو،
ڄڻ ته آڪاش مان،
ڪي موجون هونڪريون،
منهنجي جيون مٿان!
نيٺ لاچار ٿي،
منهن موڙي ڇڏيو،
۽ تصور جي دنيا کي،
ٽوڙي ڇڏيم،
چو طرف ڪجهه گهڙين لاءِ،
ٿي ماٺ وئي!
بس اچانڪ رڳو،
رووح مان رڙ ٿي وئي!
۽ جسم ۾ به لرزش،
شروع ٿي وئي!
اڻ ڏٺي ماڳ ڏانهن،
آئون وڌندو رهيس!
بي خبر پيچرا،
مان ڪٽيندو رهيس!
اوچتو هڪ حسين محل آڏو آيو!
جنهن مان سنگيت مون کي ٻڌڻ ۾ آيو!
دل ۾ بي تابي ٿي!
نيڻ تاسي ٿيا!
پيرا اڳتي وڌيا،
ان حسين محل ڏانهن!
جيئن جو پهتس اُتي،
ساهه سڏڪا ڀريا!
هڪ وري نئون منظر،
ڏسڻ ۾ آيو،
سورنهن سالن جي وينگس،
نچي هئي رهي!
جنهن جي پيرن ۾،
گهنگهرو پئي ڇمڪي رهيا،
تن گهنگهرن جي ڇم ڇم ٻڌائي پئي،
مان ته بي ڏوهي هان!
مان ته مجبور هان،
جي نه ٿي مان نچان،
جي نه ٿي پو سگهان!
ڏهن لڙڪ منهنجا ٿي لارون ويا،
رهيل ساهه منهنجي،
پئي سڏڪا ڀريا!
هئه هئه سڏڪا ڀريا!
هئه سڏڪا ڀريا!