ائين وئين تو پري،
مون کان دلڙي ڦري،
ايڏو نه پرين ٿي پڪو،
هاڻي يار تون موٽ سگهو.
مون کان ياد نه تنهنجي وسري ٿي،
هر ويل ڏکن ۾گذري ٿي،
هڪ آهه اندر مان اُڀري ٿي،
تڙپي ٿو پوان،
ڇا هاڻي ڪيان!
ديدار لئه روئان پيو.
هر رات جو سور ستائن ٿا،
تنهنجا پور پرين تڙپائن ٿا،
پر تارا ئي پرچائن ٿا،
سج اڀري لٿا،
تنهنجي خبر نه ڪا،
هر ڏينهن ڏکن ۾ڪٽيو.
آ جيءُ جهري پيو حاڪم جو،
هي هيانءُ ڏري پيو حاڪم جو،
۽ روح رڙي پيو حاڪم جو،
اها خبر ٻڌي،
من ملڻ اچي،
ڪو سور پوي ٿو جهڪو.