اڪيلا اڪيلا اسان ٿي پيا هون،
اوهان کان جو جاني جدا ٿي ويا هون!.
ڪجي ڪهڙي ڳڻتي وري هارجڻ جي،
سدائين اسان هار ۾ جو رهيا هون!.
وڇوڙي جو هاڻي ڀلا ڀوءُ به ڪهڙو،
اسان باهه ان ۾ پچي راس ٿيا هون!.
نه روڪيو کلڻ کان، اوهان جو ڪهڙو ڪم،
ڏئي ٽهڪ ورهن کان پوئي کليا هون!
چئو ڀل ته پاڳل ڪوئي حرج ناهي،
اوهان ئي سياڻا، اسان ئي چريا هون!