منهنجا انگ اگهاڙا، ڙي،!
ليڙون ليڙون لٽڙا، ڙي.!
نراس آهيان نراس آهيان،
ڳڀي ٽڪر لئه اداس آهيان!
نه ڪو هي ٿو ڪا سار منهنجي،
نه ڪو ٻڌي ٿو پڪار منهنجي،
ڪير سُڻي هي سڏڙا، ڙي!
نه پيءُ مون کي، نه ماءُ مون کي،
اصل کان مليو هي گهاءُ مون کي،
سهي ظلم نيٺ پيس مان ٿڪجي،
ڏسي روئان ٿو مان راند رت جي،
ڪونه اُگهي هو ڳوڙها ڙي!
جتي ڏکن جي والار هوندي،
ڀلا اتي ڪيئن بهار ايندي!
جتي ظلم جي ڪا باهه ٻرندي،
جتي حياتي به سور سهندي،
قياس ڀلا ات ڪهڙا، ڙي!