هيرا ڦيري ۾ به ھيراڦيري
ڳالھه مان ڳالھڙو ٻڌبو ھو ۽ سيري مان دال، ڀت سان رٻ ٺھڻ جو به ھنر ٻڌندا ھئاسين، جيئن جيئن ويچارڙي دنيا ترقي ڪندي وئي، ته ڪَئين جاھل ڄٽ جڙتو جمالا پڙھندين به ڏٺاسين، جڏھن جڏھن جمالن ۾ گھوٽالا اچي گھڙيا ڄڻ جمال گھوٽا بڻجي ويا ٿاڌل وارا ٿڌرڙا ذھينڙا، چست چابڪ چھرا اجھاڻيل ڏيا ڄڻ صدين کان صدا جي صفت وڃائي ويٺل پريشان بي حالڙا ادبن ۽ اخلاقن جي بار ھيٺ چيڀاٽيل پوڙھا، جنوني بيمار بي آرامي جا مريض، مردا روح جڏھن وري معاشري ۾ موٽ کائين ته ڪاٻاڙو ڪريو ڇڏين، سڄي فطرت جي حسناڪين کي ڇيڙي ڇيڙي ستياناس بڻايو وجھن، فقط ھڪ ننڍڙي سوچ سان لامحدود کي محدود ڪرڻ مذاقيا حرڪتن سان، يقينن اھا شرارت فقط ھڪ سوچ جي دل وچان ته ٿي سگهي ٿي، پر عقل ۽ شعور جي لتاڙ جي باوجود شرمساريءَ کانسواءِ فقط احساس محروميءَ ۽ ڪم ظرفي پريشان حال ذھنيت جي عڪاسي ڪرڻ کانسواءِ ڪجھ به ناھي، فطرتِ ڪائنات سان ۽ ان جي تخليق ڪار تي بي اعتماديءَ ان جو چٽو اھڃاڻ آهي ته سواءِ ورڇن مان وانجھيل ننڍڙي قد ڪاٺ جا ذھني زھريلا شخص خوبصورتي ۽ رنگينين جا قائل وقت جي وھڪرن ۾ وھي وھي سڀ ڪجهه لٽائي کائي کپائيل جسم ۽ جوانين جي جنازه نماز ڪرائي، صورتحال صورتن ۾ شعوري سگهه جي ھيراڦيري ۾ ڪڏھن حيرانگي جي حد ڪراس ڪري ڪري ابتا جملا وڦلڻ ۾ وڃائين ٿا يا ذھنيت مدي خارج کي متعارف ڪرائين ٿا، پر ممڪن کي ڪيئن ناممڪن چئجي، ھميشه موجود کي ناموجود تسليم ڪرڻ وارن جو گمان چٻرن جھڙو آھي، جنھن کي سج جي روشني به بي نور بڻائي ٿي، اھڙا نادان ستائيل ۽ پاڻ کي ڏاها دانا ڪوٺائيل ڪونڌر انب کائڻ لاءِ نڪريو پون، اڪن جي تلاش ۾، جڏھن اتي پھچي ڏسن ڀر ۾ بيٺل ٽوھن کي وڃيو ڀاڪر وجھن، پوءِ ٻٻرن کان ٻير گهرڻ جي ڪوشش ڪن، وات کارا ۽ لوڻاٺيا ٺاھيو اونڌو منجو ڪريو سمھيو پون، بس اھڙيون ھيراڦيريون وقت ناڪام بنائيندو آھي.