لکئي جا ليک، تڙيا ويچارا تڙجيو وڃن پيا
ويندل وريو وڃن، رڪيل ھليا وڃن، جن کي دنيا ڄٽ ڄاڻندي آھي دانائن کان وڌيڪَ ڄاڻون نڪريو پون، ڪي وري پڙھيا لکيا اھڙا جاھل نڪريو پون جو سڄا راڄ اڙجيو وڃن، ڪٿي ڪٿي ڪچھرين ۾ صفا آڱوٺي ڇاپ، اھڙا گفتا ڪڍن جو عقل ئي دنگ رھجيو وڃي، ايڏيون وڏيون يادگيريون ايڏا وڏا سگھڙ ڇا ته ڳالهه ڪجي؟ يادائشت ايڏي وڏي وسيع جو وڏن وڏن شاعرن جا ياد حافظه، اھڙا ماڻھو عجيب ٻڌاسون، ٿاڻي دار به انھن سان قانوني مشورا ڪندا ھئا، وري اھڙا ڏاھا جن جا فيصلا سؤ فيصد ڪامياب ويندا ھئا، راڄن ۽ ڀاڳن کي ڳراٽڙيون پائيندا ھئا، ڪنھن کي احساس ڪو نه ٿيندو ھو ته پنھنجا آهن يا پَراوا، اھڙا ڪئين وڏا وڏا نالا سياسي ميدان ۾ اھڙا ڪامياب ۽ ڪامران ٿيا، اڄ به انھن جو ڦل انھن جا پويان کائين پيا، پر انھن جون ساروڻيون اڃان زنده آھن، ٻئي طرف پڙھيل لکيل جاھل جيڪي ڪمپيوٽر جي پيداوار لائيٽ ھلي وڃي صاحب کان سڄي ڊيٽا گم، سوٽي کي گهوٻاٽو، ھڻ ھڪڙي نڪري ٻي، ملڻ وارن جا نالا ھڪڙا پڪاريا ٻيا پيا وڃن.
ٿرپارڪر اولڊ جي ھڪڙي وڏي سياست دان جو فون آپريٽر ھڪ نابين ھوندو ھو، سڀني جا نمبر ياد ھوندا ھئس ۽ آواز به سڃاڻيندو هو، ھاڻي صاحب پڇي پيو ڇوڪري کان بابا اوھان جو ٺيڪ آھي؟ ڇوڪر ويچارڙو ماڻھن جي ھجوم ۾ ڇا چوي؟ بابا کي فوت ٿيندي ڪيترائي سال ٿي ويا آھن، صاحب جنازي ۾ به ھو ۽ فاتح به ڪري ويو آھي، ھاڻي ان کي ڪم ڪار جي ڪھڙيءَ خبر ڇا چئجي؟ بس شرم وچان جهڪي سلام ڪجي ۽ پوئين پيرن تي زور ڏجي.
ھاڻي اسان جا حافظه انھن ڪاغذن جيئن آھن، جيئن ڪنھن وڏي گلوڪاره کان وڏي ڪنھن فنڪشن ۾ اڳيان رکيل ڪاغذ رکيل پکي جي هوا تي اڏري ويو، ھاڻي گلوڪاره پئي تان ھڻي، شعر ياد ڪو نه ھئس بس لڳي ويئي ڪلاسيڪل ۾، جڏھن وڃي ان ڪاغذ کي کنڀي پڪڙي کڻي اڳيان رکجي، ائين ويچارڙا جڳاڙو يارڙا اسٽيجن ۽ تقريرن جي ميدان تي رٽن واريون چٽڻيون وسريو وڃن پوءِ صوفي ڪلام ڳائڻ شروع ٿيو وڃن، ٻڌڻ وارا به حيران ۽ چوڻ وارو به پريشان، بس ائين نئين پيداوار ائين وريو گم ٿيو وڃي جيئن تڙ غسل ڪندي پير ترڪي نڪري پئي، ھمراھ پڪي شاخ تان پاڻ کڻايو پيو اچي، پڇن ڇا ٿيو ادا؟ جواب مليس ترڻ سکڻ ويو هئس، اڙي ھن سيءَ جي موسم ۾ اھڙو شوق! بس اٽي کي گهوٻاٽو تڙجڻو مقدر ۾ ھو باقي ڏوھ ڪاڪي سومار تي، ان جي چوڻ تي ائين سڀ ڪجهه ٿيو آھي.
جيئن جوڀن واري جوانيءَ جو رنگ روپ ڪو فيشل مان ملي، ڪيتريون کڻي ڪيميڪل ڪريمون ھڻجن پر اھي چھري وارا موھيڙا ڪيئن موٽي اچن، اھي ڪارڙا وار ڪاريھر انھن جي جڳهه ونگ جي سيٽنگ ڪيئن ٿئي، جي ڏئي ھوا دٻ ته ونگ سڄي پٽ تي، صاحب ڀڄي ڀڄي واش روم مان نڪتو بس لکئي جو لکڻو ائين ھو، تير ڪمان مان نڪرڻو ھو، پوءِ نالو جيڪو وڻي سو ڏيو.