ھڄڪيون جھڙپون ۽ جھمريون
انسان جي بناوت به عجيب آهي ۽ فطرت ۾ وڏو فساد ۽ ڦشري ڀريل آھي، جڏھن به ڪياڙي ۾ خارش ٿيندي آهي ته ڀر وارن کي ڪاوڙ ۾ چُهنڊڙيون ھڻڻ شروع ٿي ويندو آھي، ڪڏھن ڪامياب ٿي پوندو آھي ڪڏھن وري ڪياڙي کي گنج ڪرائي ويندو آهي، پر عادتي علت ۽ عادت کان ڪيئن رھي، جنھن جي ذھن ۾ چگل خوري جي خمار ٺمريون ٺرڪائي اھو جيستائين ٺرڪندو نه ايستائين ٺھندو ڪيئن؟ ويٺي ويٺي نڪتل ڪڪڙ وانگر پيو جهڄڪيون ھڻندو، جيئن ڪو موالي ڀرپور نشن ۾ ڪڏھن ڪنڌ آسمان ۾ ڪڏھن زمين تي پيو ھڻندو، ائين پيو گجندو جو واقعي محسوس پيو ٿيندو اجھو ٿو وسي، پر پاسي کان آھستي آھستي گذري ويندو، جڏھن ھوش ايندو دارون درمل لاءِ پيو جھڙپون ھڻندو، گھر وارا ته ويچارا ڦاٿا ئي ڦاٿا پر راڄ سڄو اڙيو، سامان ميسر ٿيو ناھي پوءِ پيو جھمريون پائيندو، ڪنھن تي ٿو پائي اھا خبر ڌڻي کي به ڪون پوندي، جيئن اڄڪلهه جي عوام ھر ھڪ سان ڪلھو ڪلھي ۾ ملائي بيٺي آهي سرت ڪا به ڪانھي، فساد ۾ به گڏ، جهڄڪين ۾ به تاڙيون ئي تاڙيون، سٽڪن ۽ ڪٽڪن ۾ به گڏوگڏ، وري جھمرين ۾ به گڏ، ھاڻي اندازو لڳائي سگهجي ٿو عوام ڪيڏي ترقيءَ ڪئي آھي، ڪي ڪرسين جي مٿان، ڪن جي نظر ڪرسين ۾ اٽڪيل، ڪي وري واٺا ڪرسين جي ھيٺ پيھو پيھ لڳي پئي آھي، رستا راھون ڳوٺ گليون ۽ وري سوشل ميڊيا جهڄڪين جھڙپن ۽ جھمرين جا ميدان جنگ بڻجي ويا آھن، تبصرا، چھچٽا، چونڊڪيون، ڪچڪوليون وري شرارتون ڀوڳاؤ، وري چاپلوسي جون مالشون، زور ڄڻ ملهه لاءِ سنڌرا پيا ٻڌجن، ڪٿي ڪاڪا پويان، ڪٿي ڪاڪا اڳيان، عوام پويان، رڳڙن مٿي رڳڙا، ونجهه وٽيون کٽن ته ڪو ڪارائتو ڪم ٿئي، رستا روڊ چيلهه جھليو ڇڏين، ملاوت ايتري جو وٺ دال سائي ته ملي ماجھلي جو ٻج، اٽي ۾ ڇاڻ ئي ڇاڻ، کير جي رڳو اڇاڻ رھي آھي باقي ڪا خبر نڪو ڪار، بس عرض نماڻا نيازمندي وارا ڇڏيو جهڄڪيون جھڙپون ۽ جھمريون، موٽي اچو رڌم ۾.