ماڻھو ھو ڀلو، پر کريو خوامخواه جو
ڦٽي تي ڍل ڪونھي، بنجر زمين تي معيار ناھي، کاري کوھ تي ڪھڙو وهنوار، لوڻاٺي کاڻ مان سواءِ لوڻ جو ٻيو ڇا ملندو؟ ڪنجوس ۽ بخيل کان ڪھڙي سخاوت جي اميد، جيڪو سڄو ڏينهن چار سؤ سٺ تي ڪانٽو رکي ان کي صبر جي تلقين ڇا ڪندي؟ جيڪو سڄو ڏينهن رفر دفر ۾ هجي ان کي ٺھراؤ جي ڪھڙي ڳڻتي، جنھن کي رلي ڪلھي تي مانيون راڄ تي ان کي ڪھڙو فڪر قحط ۽ سڪار جو، جيڪو اٺ وانگر ٻٽيهه اوطاقن جون ماپون ڪري انھي سياسي ڪامريڊ کي ڪهڙا فڪر فاقا، جنھن جون ويهه پارٽيون ۽ رستن جي ڪا به روڪ ٽوڪ نه انھي شوقين سنگت تي ڪھڙي پابندي بندش، جيڪو رڳو چري ڄاڻي ۽ اوگرايون ڏئي ڄاڻي ان کان ھاضمي خرابي جو ڪڏھن متان پڇو، جيڪو پيدا ئي پيٽ لاءِ ٿيو ھجي انھي کي پرھيز جو ڇا لاءِ چئجي، پر جيڪو ماڻھو سلڇڻو لڳي ۽ ڳالھيون وڏيون دانائي واريون ڪري، ھاءِ وي تي ھلندي اوجھڙ تي لھي پوي ان جو ھٿ جھلڻ ضرور گھرجي، خوامخواه پڪي کي ڇڏي ڪچي ۾ ڪاھي پئي، ھجي به ٻوڏ جو وقت مڙس به مٿير ڪجھه نه ڪجھه سمجھائڻ جي ضرور ڪجي، ڦٽڦٽي تي ڦوڪون ڀلي کڻي ھڻي، پر ڪارن شيشن واري جديد گاڏي ۾ نڪ تائين ماسڪ مٿي رابن جو چشمو، وري نڪ ۾ پاڻي ھٿ ۾ مهانگو آئي فون، پوءِ به جيڪڏھن کرڻ جون خبرون ڪري اھڙي سمجھون کي پيٽ ڀريل يا بکايل سڏجي ڪھڙا لقب ڏجن؟ مرليون وري مرليون مرڪون ۽ تان سين واريون ٻولين ۾ ڪڏھن اھڙا سر جھڙا ملھاريون ساوڻ واريون پئي ڳائجن، ڪڏھن وري بي سمجهه بي وقتائتن لفظن جي مار، ڄڻ اٻوجھن جي اڳيان ڪنھن ڪلاسيڪل ڪلاڪار جا مال ڪوس سرگم، پر ھن جديد دور ۾ فيس بڪين گھڻن کي وائکو ڪري ڇڏيو آهي، ڪافي لڪل لڪ لڪوٽين تان پردا کڻائي ڇڏيا اٿن، خبرون ڀلي خيرن جون ۽ ھمدردين جون ھجن پر انھن گفتگو ۾ به ڪوڙ جون جھلڪيون جھمريون ھڻن ٿيون، پاڻ پنھنجي لفظن ۾ لڪڻ بدران لڙھيو وڃن، پوءِ انھن کي ڇا چئجي؟ بس ايترو ڪافي آهي ماڻھو ھو ڀلو پر کريو خوامخواه جو.