واٽون ويهه ٿيون، نقل جي نخرن ۾
اڄ جو انسان ذاتيات تي ايترو اونڌي منھن اچي ڪريو آھي جو سواءِ پنهنجي ذاتي مفادن کان ٻئي پاسي نظر ڊوڙائي ئي نٿو، جتي به مفادن جو ٽڪراءُ محسوس ڪري ٿو اتي سڀ حربا استعمال ڪري وٺي ٿو، باقي رڳو ڳالهيون ۽ ٻٽاڪ ٻين لاءِ مڙئي چال بازين سان اٽڪلن سان انسانن جي احساسن کي قتلِ عام اڳتي نڪرڻ جي ڪوششون ڪري ٿو، ايتري حد تائين جو ان جي وچ ۾ خوني رشتن کي مسمار ڪرڻو پوي ته به ھچڪاھٽ نٿو ڪري نڪريو پوي، انساني حقن جي ڀلي ڪيتري لتاڙ ڇو نه ٿئي ڪا به پشيماني نٿي ٿئي، ڇو جو ھو بس جلدي ۾ جائيدادون اڏڻ جي پويان آھي، جڏھن اھڙن انسانن سان ملبو آھي سچ سمجهو آدم بوءِ اچڻ لڳندي آھي، ڄڻ انھن جو سڄو دامن انسانن جي خونن سان رنگيل ھجي، وري ڳالھيون مذهبن ۽ ڪردارن جو اھڙيون ڄڻ وڏا اسڪالر ھجن، عبادتن گاھن مان ٻاھر نڪرڻ شرط نانگ زھريلا زھرن کي ڦھلائيندا وتندا، پوءِ ڀلي ڪاروبار جو روپ ھجي يا ڪھڙو به ميدان ھجي ڳالهه وري به پنهنجي مفادن جي وچ ۾ اٽڪيو پوي، اھڙن انسانن سان ملڻ جي وقت اوھان کي ماديت پرستي جي اھڙي ته خوشبوءِ ايندي جو اوھان کي به خوف پيدا ٿي ويندو، ڪٿي ڪٿي گفتگو ۾ وري اداسيءَ جو ڪھاڻيون ڪرڻ لڳندا ۽ چوندا يار سڄي زندگي ڀڄ ڀڄان ۾ گذاري ڇڏيسون، ٻين جي حق تلفي ڪري سڪون ماڻڻ لاءِ جڏھن دنيا گڏ ٿي، ھر سڪون وارا ظاھري اسباب جمع ٿيا پر سڪون موڪلائي ويو، نه اولاد، اولاد رھيو، نه ڪو ساٿي ساڻ بچيو، بس خالي مال ۽ بي آرامي سڄي زندگي جو سامان بڻجي وئي، ھاڻي ته راتيون جاڳي جاڳي ٿڪي پيا آھيون، ننڊ اچي ئي نٿي، گھڻيون ئي دوائون کائي بيمار ٿي پيا آھيون، جھنم جي باھ گھڻن جو زندگيون جھنم ڪرڻ بعد انھن کائڻ پيئڻ وارين اشيائن ۾ ملاوٽ، بازارن ۾ خريد وفروخت جي سامان جي ذخيرہ اندوزي ڪري وڏي رقم حاصل ڪرڻ لاءِ ڀانڊن کي ڀري رکڻ، ڪنھن جي مجبوري ۾ وياج تي چيڪ رکي رقمون ڏيڻ، چوڻ ته اسان جو ڪاروبار آھي، وري ھر سال سڄي فيملي سان پاڪ مقدس جائين جون حاضريون، بس گناھن کي ڌوئي ان رب جيڪو سڄي عالم جو رب ۽ تخليقڪار آهي، ان سان به ڪاروباري ٻوليءَ وانگر ڏي وٺ وارو سودو ڪرڻ، جھڙو ان ھستي کي ڪا خبر ناھي، ھي خلق ان جي ناھي، ان جي رسول صلي الله عليه وسلم جا حڪم ڇا آھن، بس ٺڳيون انسانن سان ته آھن پر انسانن جي خالق سان به، واھ واھ اي انسان ڪٿي اچي توکي لالچ لوڙھيو آھي، جنھن دنيا کي ته ھميشه رھڻ واري جڳهه سمجھيو، مال ميڙيا اُھا توکي ائين ڪڍي ٻاھر ڪندي جو اک ڇنڀڻ جيتري مھلت ڪون ملندئي، ڇاجي لاءِ ايڏيون وڏيو واٽون ٺاھيون اٿئي؟ نخرا نقل وار ڇڏ، انسان ٿي، انسان ٿي.