ڏوهه ويچاري ڏري(بال) جو
ڳوٺ جي ڳوٺاڻي ماحول وارن کي ڪنھن ڪپڙي وارو ڏرو (بال) ٺاھي ڏنو، ڇوڪرن اچي ويچاري ڏري کي دڪين(ھٿرادو بيٽ) سان اچي اھڙو ته ڪٽيو ويچارو ڏرو اڳڙيون اڳڙيون (ڪپڙن جا ٽڪر) ٿي ويو، وري اچي ٻين سندا ڏئي جوڙي وري ساڳيو اچي حشر ڪيو، ويچارڙو بال ٿڏن جي وچ ۾ ڪڏھن ھيڏانھن ڪڏھن ھوڏانھن موچڙا به ڍئو تي، نه ڀڄي جان ڇٽي نه ٽٽي جان ڇٽي، چؤطرف افراتفري متل آھي، ساڳئيون بال رانديگرن جي ھٿن ۾ آھي، ڪافي جھونا بازيگر وڏا شهه سوار ڪي وري الڙ نوان کلاڙي ميلو متو پيو آھي، ھر طرف چمڪا پاليش جا، ڪير ٿو ڪيتري چمڪ چمڪائي، دڪانن تي به رش ڏسڻ وٽان آھي، گراھڪن جي ڪا به ڪمي ڪانھي، ڪلين واش، ھنيڊ واش، واشنگ مشينون واش ڪرڻ جا سانڀاها ڪري ڇڏيا اٿن، جيڪو مٽي ۾ ڀربو تنھن کي به صاف ڪبو، جيڪو اڌ ڀربو ان لاءِ به پڪيج آھي، جيڪو ڪليئر ٿي ويندو ان لاءِ وري فيشل جو به بندوبست آھي، وڏي ڊوڙ ڊوڙا آھي، ڪڏھن بال نڪريو وڃي. جيئن ڪلھ تولو مولو ھڪ دعوت کائڻ لاءِ ويا ته اوچتو رڙو رڙ لڳي وئي، وڏيون ھڪلون متان ڇڏيو ھيڏانھن بيٺو آھي ھو ڏس پريان بيٺو آھي، پوءِ ته رڳو ڪوڪريا ھئا، ڪنھن تماشو پئي ڏٺو ڪو وري تماشو پئي ٿيو ڪنھن کي وري رونشو لڳو، پوءِ ته ھڻ ھڻان ھئي، ڪنھن جا چمچن جي بدران پليٽن ۾ ھٿ ھئا ڪنھن جا وري ڏونگهن ۾ ھٿ ھئا، ڪنھن جون گگون ڳَڙيون پئي، ڪنھن کي الٽيون پئي آيون پيٽ ڀريل جون بس چھچٽو متل ھو، ڪي ويچارڙا جھونا شرم کان ڪنڌ ھيٺ ڪري ويھي رھيا ڪي جوان تڪڙا نڪرڻ جي پويان ھئا نئيڊ واري بيگ تائين پهچڻ جي وڏي ڪوشش ھئي، گھوٽ ھڪ جي جڳهه تي ٻئي اچي گڏ پھتا، نڪاح پڙھائڻ وارو مولوي ويچارو پريشان، ڪنوار ويچارڙي ھڪڙي ھر ڪو نصيب جي جنگ وڙھڻ ۽ لاٺي چارج ۾ شروع ٿي ويو، ميڪپ ۽ بيوٽي پارلر وارو خرچو اٽڪي پيو، ڪنهن جا ھٿ ڦٽيا ڪنھن جا چھرا ڦٽيا ڪي وري نڪ جا ڏاڍا، ڪن جا نڪي ھئا، نڪو ڪو خوف ۽ ڊپ، بس تولو مولو سڄو لقاءُ ڏسڻ بعد ھيڏي وڏي ڪاڄ مان سواءِ کاڌي پيتي جي خالي پليٽون جيئن ھٿن ۾ کنيون ائين اچي بس اسٽاپ تي لٿا، خالو ھوٽل واري کي منٿون ڪرڻ لڳا ٻه ٽي پاروٿا پاپا ۽ ھڪ چانھ ھاف ھاف ڪري ڏي، بس ٿڌا ساھ ۽ نڪ تي گيسيون ۽ توبھائون ئي توبھائون ھنيون ھميشه لاءِ بي دعوتي دعوت کائڻ کان پاسو ڪرڻ جو عھد ڪيائون، بس سمجھي وٺو اھو اٿئو ھن دنيا جو رونشو جيڪو اٽڪيو ان جو اھڙو ئي حشر ٿيڻو آھي.