”هنئين هوند مئي، پر ٻڏي جا ٻِيڻا ٿيا“
ته ڪر ڪيئن سئي؟ جي سير نه گھڙي سهڻي،
هِت حيـــــــــــــــاتي ڏينهڙا، هـــــــڏ هَن تان نه هئي،
چُڪي تنهن چــــــــري ڪئي، جو ڏِنس ان ڏهي،
سهــــــــــــــــڻيءَ کي سيد چئي، وڌو قرب ڪهي،
هنئين هوند مئي، پر ٻڏيءَ جا ٻيڻــــــــــــــــــــا ٿيا.
جي سهڻي سير ۾ نه گھڙي ها ته سندس نالو ڪيئن ٻڌڻ ۾ اچي ها . هن دنيا ۾ هو هميشه حيات نه هجي ها. کيس ميهار محبت جي سرڪي پياري تنهن کيس مست ڪري ڇڏيو، مرڻي ته هونئن ئي هئي پر ٻڏي فنا ٿيڻ ڪري ٻئي جهان موچارا ٿيس.
حقيقت به اها آهي ته انسان جي حياتي چند ڏينهن آهي. هڪ نه هڪ ڏينهن کيس ضرور موت جو مزو چکڻو آهي، پوء ڇو نه اهڙو ڪم ڪجي جو مئي کانپوءِ به فائديمند ثابت ٿئي. يعني مري وڃڻ کان پوءِ ان جو ٻيڻو اجر ملي. اهو عمل آهي محبت جي درياءَ ۾ سرجو سانگو لاهي ٽپي پئجي، درياءَ جي ڪنن گجگوڙن کان ڪڏهن به نه ڊڄجي ۽ محبت جي درياءَ ۾ پاڻ کي فنا ڪري ڇڏجي. اهي ئي ماڻهو مرڻ کانپوءِ امر ٿي وڃن ٿا.
مرڻو ته آهي ئي آهي پر اگر پنهنجي ڌرتي جي مٿان جان جو نذرانو ڏئي شهادت جو درجو وٺجي ته هميشه نالو زنده رهندو. ڇو ته شهيد مرندا ناهن. اهو ئي سبب آهي جو وطن تان جان فدا ڪندڙ اڄ به تاريخ جي ڪتابن ۾ نمايان حيثيت رکن ٿا. انهن ۾ ميجر عزيز ڀٽي، دولهه درياء خان، هوش محمد، دودو سومرو، محترمه بينظير ڀٽو وغيره سي سڀ شهادت سبب امر بڻجي چڪا آهن. پر آخرت ۾ انهن لاءِ ٻيڻو اجر آهي، ڇاڪاڻ ته جيڪي وطن جي محبت ۾ پاڻ کي فنا ڪري ٿا ڇڏين سي امر بڻجي ٿا وڃن. يعني جان جي قربانيءَ جو ٻيڻو اجر ملي ٿو.
هنئين هوند مئي، پر ٻڏيءَ جا ٻيڻــــــــــــــــــــا ٿيا.