نيري اُڀَ تي جيئن ستارا هن
لُڙڪ اکڙين ۾ ائين ڦهليا هن
ساريُون همدرديُون کپي ويندوَ
گھاوَ پنهنجا تمام گھرا هن
جن جي ڪائي به ساڀيا ناهي
سي اسان جي اکيُن جا سپُنا هن
لوڪُ سارو سُمهي پيو آهي
نيڻَ مهٽي خيالَ جاڳيا هن
ڪيرُ ڄاڻي ته ڪهڙي راهه وٺن
جيڪي تُنهنجي شهر مان نڪتا هن
يادُون بارود جي سُرنگُن جيان
ذهنَ ۾ هرطرف ڌماڪا هن
جن جو احساسُ ويو مَري آهي
هاڻي ماڻهو اُهي ئي جيئرا هن