حادثَن جا شِڪارَ ٿيندا وَڃن
ماڻهو جي بُردبارَ ٿيندا وَڃن
آئينَن جي اڳيان اچي چهرا
پاڻَ کا شرمسار ٿيندا وَڃن
ڪالهه هڪڙوئي هَٿُ کَڄيل هو اڄُ
هڪُ، ٻه، سَوَ ، هزار ٿيندا وَڃن
همتُون ڇو جَوابُ ڏينديُون وڃن!؟
منزلون، رهگُذار ٿيندا وڃن
توسان مِلندي جي پنُ ڇَڻَ به هُجي
ايئن لڳي ڄڻُ بهارَ ٿيندا وڃن
هڪَ سُک لاءِ سَؤ دفعا روئڻ
ٽهڪڙن جا ڏُڪار ٿيندا وڃن
وحشتُن جي به انتها آهي
خُوابَ، اکڙيُن کان ڌار ٿيندا وڃن