VOLCANO
شهرَ جي هڪڙي ڀريلَ چؤنڪ تي
هُن، مُنهنجي نِڙگھُٽ تي ننهُن ڏيئي
حڪم ڪيو هو..........
”ڏينهن ڏٺي کي رات چوڻَ جو،
ڪاريءَ راتِ کي ڏينهنُ مڃڻَ جو“
مون چاهيو پئي:
’ها‘ ڪيان جو، (نِڙگھُٽَ مُنهنجي تي ننهُن هو)
پَر واتان هي نڪري وَيو آ
”ائين ته ناهي ائين ته ناهي!“
هاڻي مُنهنجو خيرُ نه آهي!
پَر ائين ناهي، پَر ائين ناهي
هاڻي هُن جو خيرُ نه آهي!
ڇو ته اسان جي چئني پاسي
ميڙُ ڪَري بيٺل ماڻُهن مان
هر ڪو ماڻهو سمجھي وَيو آ،
ڪُوڙو ڪيرُ ۽ دوکو ڇاهي
’هُو ماڻهو‘ ڇاڇا ٿو چاهي
هر ڪو ماڻهو سمجھي ويو آ
ماڻهوءَ ماڻهوءَ جي اکِ ٽانڊو
ٿيڻَ لڳي آ
ٻانهنَ ٻانهنَ ۾ چُرپُر آهي!
هاڻي هُن جو خيرُ نه آهي!
هاڻي هُن جو خيرُ نه آهي!!