مُون کي جي تُنهنجو سَهارو هوندو
وچَ درياهه به ڪنارو هوندو
لفظَ ڪهڙا وري پنهنجا هُوندس
جنهن کي لهجو ئي اُڌارو هوندو
سڀُ وڃن خيالَ جڪڙبا اُن ۾
ذهنَ تي يادِ جو ڄارو هوندو
هر فَساني جو ٿئي دؤر ٿو پَر
پِيارُ هر دؤر ۾ نيارو هوندو
واتَ سان ”ننهنَ“ ۽ اکين سان ”هائو“
ڪيڏو وڻندڙ هي نظارو هوندو
توبنان جيئَڻُ ڪو جيئَڻُ هوندو
بس مِڙئي دوست!، گُذارو هوندو
جنهن کي چاهي ٿو اُنهيءَ جو گُل کي
گھرُ ۽ شهرُ ڀي پيارو هوندو.