اوهان جي درَ تي ائين بيٺا رهياسي
گھٽيءَ جي نانوَ جو ڄڻُ بورڊُ هاسي
هليا ڳولڻَ هُياسي آئيندي کي
شهرَ جي گوڙَ ۾ گُم ٿي وياسي
اهو ساري اکيون ڀرجي اچن ٿيون
اسان ڏاڍو ڪڏهن کِلندا هُياسي
ڪچيءَ مٽيءَ مان جوڙي زندگيءَ کي
تِکي برساتِ ۾ نڪري پَياسي
اسان تُهمتَ کنئي ۽ هُن پٿرَ
زماني سان نَوان ناتا ڳنڍياسي.
اُهي اکڙيون به اکڙين جهڙيون اکڙيون
اسان جن جي مُهابي جي سگھياسي