ڳليءَ ڳَليءَ ۾ حشرُ آهي، ڪربَلائون هن
زبانُون خُشڪ، اندر ۾ رُڳو صَدائون هن
ڪوئي نه آهي جو، عيسى جي ٿي سُڃاڻپ اڄُ
صَليب ڪيڏا نه هيڪل ڙي!، چوڏَسائون هن
نه ڪنهن رَسول نه پيغمبر جو آهي پاراتو
اسانجي قومَ کي اَزلي ڪي بددُعائون هن
ائين نه سوچو ٿا، طوفانَ جي عَلامت آ
اوهان ٿا خوش ٿيو، دٻجي وَيون صَدائون هن
اصُول پسند، وفا شُعار ۽ زَمين پرست
اسانجون دوستَ! برابر گھڻيون خطائون هن
الائي ڪاٿؤن اَچي ، بي رُخيُن ڪيو ديرو
اوهانجا نيڻَ به هاڻي ته ڄڻُ سَزائون هن
اوهانجي پيارَ کان مليل، اسان کي ورثي ۾
اوهانجي يادِ ۽ کيسي ۾ ڪُجههُ دَوائون هن
اسان جي ڀاڳَ جا لکيا، وڻين جيئن لکن
اوهان جي گھرَ ۾ ته رهندائي ديوتائون هن
هو جيڪي گُل ڪٿي دُور ها، ٽڙيا، تن جي
سُڳنڌَ آيون کَڻي پاڻَ وٽ هوائون هن.