ڳالهه ڇڏيو ٻي مرهمَ جي
غمُ ئي دوا پنهنجي غَمَ جي
پنهنجو ڪوئي ڏوههُ نه آهي
ڀوڳيون پيا ٿا آدم جي
وَبا جيان ڦهلي جڳَ ۾
ڳالهه اسان جي سنگَم جي
هُوءَ تصوير به سُونهن بڻي
ڪنهن ٻي جيونَ ـ البم جي
تُنهنجي ڀي جي ڪم نه آئي
پوءِ حَياتي ڪنهن ڪمَ جي
ڪهڙا حالَ پُڇين ٿو جاني!
روز ڏَهين آ مُحرمَ جي
هر پَل دل جي سوڪهڙي کي
آسَ رَهي ٿي آگم جي.