ڊاهي هٿَ جون سڄون لڪيران مان
ڀاڳَ جي شهرَ مان ٿو تڙجان مان
تُنهنجي گھرَ جي تلاشَ ناهي دوست
پنهنجي گھرَ کي پَيو ٿو ڳوليان مان
زندگي قيد ڄڻُ ٽِڪُنڊي ۾
جڳُ مونکي ۽ توکي چاهيان مان
خوفَ جو خول لاهي اڇلائي
شهر جي گوڙَ مان ٿو نڪران مان
جڳَ کي جو وَڻي ڪري مون کي
ٺيڪ آهي غلط ٿو سوچيان مان
اڄُ به ڪلهه جيان اُداس ۽ تنها
تُنهنجي گھرَ جي اڳيان ٿو گُذران مان
شالَ اهڙو به ڏينهن اچي جڏهن
توکي ڪنهن گيتَ وانگي ڳايان مان
سجَ جو موتُ ڪوئي ٿيڻو آ!!؟
ڏِسُ نَئين تاوَ سان ٿو اُڀران مان