”نهَ“ جي سُوريءَ تي چڙهيل آهيون دوستَ!
دردَ سانچي ۾ گھڙِيل آهيون دوستَ!
ڪُجهُه ته سمجھون ٿا زماني کي اسان
چارِ درجا ڪي پڙهيل آهيون دوستَ!
شهر تُنهنجي ۾ جاءِ ڇا ملندي؟
شهرَ پنهنجي مان تڙيلَ آهيون دوستَ!
ڪا نَئين ريتِ نه وجھجو هاڻي
ڏاڍا ريتُن مان اڙيلَ آهيون دوستَ!
ڌارَ توکان ٿي سُڃاڻپ ئي نه رهندي
توسان اهڙا ته جُڙيل آهيون دوستَ!
ڪيئن نهَ جانِ ڇڏائڻُ ٿي گھُرين
ڄڻُ ڪي الزام مڙهيلَ آهيون دوستَ!
ايترو جلدُ ته اي دردَ نه ڊاههِ
ذَرو ذَرو ٿي گھَڙيل آهيون دوستَ!