گُل جا گيتَ : نصير مرزا
گيتَ کي هر ٻوليءَ جي سُريلي صنفَ سمجھيو ويندو آهي. گيتَ کي نازُڪ احساسَن ۽ مَن کي ڇُهندڙ جذبن جي پريم وارتا به چَيو ويندو آهي، ۽ اڪثر گيتَ جي اظهار کي وڌيڪَ رسيلو ۽ ميٺاجَ ڀريو بنائڻ جي لاءِ هندي لفظن سان منجھنس رَچاءُ به پيدا ڪيو ويندو آهي. گُل وٽِ ان ڏَس ۾ وَري هڪَ نئين وِکَ پَئي نظر اچيمِ. اها هيءَ ته هِن هندي لفظن کان هيلپ وٺڻَ بجاءِ، پنهنجي گيتَن لاءِ سمُورو ميٺاجُ، سموري رنگيني، سنڌي ٻوليءَ مان حاصل ڪئي آهي. گُڊ!
گيتَ سان لاڳاپيل هڪُ ٻِيو لفظُ به اڪثر يوز ٿيندو آهي: ”سنگيت“. گُل جا هي گيتَ جڏهن اڃا سندس ڊائريءَ ۾ لکيل هُئا، تڏهن يا پوءِ انهن مان ڪُجھُه رڪارڊ ٿي، سازَن جي سنگم سان سلهاڙجي ڪَنن تائين پهتا ته مون کي سچُ ويتر خوبصورت لڳا. گُل پنهنجي زندگيءَ ۾ ڏاڍو سُلڇڻو، ڪفايت شعار ۽ ڇنڊي ڦوڪي وِکون کڻڻ وارو شخص آهي. سندس انهن سڀاويڪ ڳُڻن، کيس شاعريءَ ۾ به ائين ڪرڻ لاءِ گائيڊ ڪيو آهي، هن ايترا ته فوڪسڊ افريمڊ گيتَ لکيا آهن جو، منجھن ڪو هڪُ لفظُ به ڀَراوَ جو محسوس نه ٿو ٿئي. جهڙو لين اسڪيپ، اهڙا رنگَ، جيتري پيڙا اوترو پڙلاءُ. بيانُ اسٽارٽ ٿيو ۽ اجھو پنهنجو امپيڪٽ ڇڏي ختم به ٿي وَيو، يعني پياسي ڀونءِ تي بادل برسيا ۽ اجھو آسمان صافُ ٿي وَيو ۽ چؤڌاري سُرهاڻ پکڙجي وَئي.