ٽيڙو، رينگا
آءُ اچي ڪر سوجھرو
ڏيئن جهڙي ڏاتِ!
لڪي لياڪا پائي چنڊُ
آڌيءَ ويلي ڪيئن پينهي ٿي
انگِ اُگھاڙي غربَت جنڊُ.
اُٿليو آ درياههُ
ڪَچي ۾ ماڻهُن جو
آهي مُٺِ ۾ ساههُ.
کُليل دَرُ
اڃا ڪينَ ونيءَ جو
وريو وَرُ.
اوندهه جا آثارَ
سجُ ڪڪرن جي ڪَڇَ ۾
وينگَس ڇوڙيا وارَ.
مٿان سُڪل وَڻُ
هيٺان آءُ اڪيلو، سامهون
رڍَن جو هِڪُ ڌڻُ.
ڳالهيون مصريءَ کنڊُ
چهرو ايئن پرينءَ جو
ڄڻُ چوڏهينءَ جو چنڊُ
جوئارِ جي اوٽَ
سيسراٽيُون سَرٻاٽَ
ڪانَن ۾ ڦڙ ڦوٽَ.
سرنهن ڦُلاريا گُل
ٿي سڄي باغَ ۾
هُٻڪارَن جا هُل.
بَمن ڌماڪا
”ڌڻي ڏِجُ پَناههَ تُون“
ماڻُهن جا واڪا.
شامَ، لب مهراڻ
ساٿُ سُريلي دوستَ جو
هر ساعتَ سُرهاڻُ
ڏَهن رُپين جي موٽ
پيٽَ بُکئيءَ پينو ڇوريءَ جا
چار، گھَڙيءَ لاءِ گھوٽَ.
پائيندي ليڪا
ڪوري ڪاڳر تي لکجي ويا
ٻه ٽي هائيڪا.
ڊڄي جو ساههُ کڻي
تولئه تارَن ٽوڙڻ جي ٿو
ڪيئن سو هامَ هڻي
پردي پويان تُون
لِڪي ليئڙا پائين ٿي
پڪڙي ورتو مُون.
پُراڻو مندر
ڪرشن جي مورتيءَ تي
ويٺل ڪبوتر.
مُنهنجو تصورُ
تُون ۽ مان، ٻاهر شهر کان
هڪڙو ننڍڙو گھرُ.
مُون کان دردَ وسار
موٽان جي آفيس کان
مُرڪي بس نهارِ.
لِڪي مِلڻ جي هيرَ
ٻه پاڇا ٻَنيءَ ۾
ٻئي اُگھاڙي پيرَ.
کيسو ڪَتريَلُ
ٻه ڳانا ڳچيءَ ۾
ميلي مان موٽيلُ.
ماڻهُن ليکي راند
مون لئه ڪَوتا جوڙڻ آهي
سِسي نيزي پاندِ.
ڄَڻُ ڪي تارا ٽوڙڻ آهي،
وقتَ سندو منهن موڙڻ آهي.
سومَهڻيءَ جو گھُٽَ،
جھَٽَ پلڪ لاءِ واءَ جو جھوٽو،
۽ پوءِ ساڳي ٻُٽَ.
پنڊ ـ پهڻ ڪونڊيءَ ۾ ٻوٽو،
اُڀَ ۾ گھُور، سگريٽَ جو سُوٽو.