اڃا اسان جو دؤر آ
اڃا اَسان جو دؤرُ آ
او ڪُوڙَ جا پَيمبرؤ!
پَري رهو، پَري رَهو
اڃا ٿو پيارَ جو شهرُ وَسي پَيو
اُنهيءَ تي مينهنُ نينهَن جو وَسي پَيو
اڃان ٿي سينڌ سُونهن جي سنوارجي
اڃا ٿي ڪنهن جي واٽَ پَئي نهارجي
جُدا ٿي روئي راتِ پَئي گُذارجي
اڃا ملڻَ جي آس دل ۾ ڌارجي
اڃا نه پنهنجو پيارُ ٿو وِسارجي
ڍَڪي اکيُن ۾، ساههَ ۾ ٿو سارجي
غَمن ۾ هانءُ ڪينَ پيو ٿو هارجي
پَکي پَيو ٿو پيارَ جو اُڏارجو
اڃا ڪيلُ قولُ پَيو ٿو پاڙجي
اڃا ڀي ساههُ ديسَ تان ٿو وارجي
اڃا ٿي ناوَ سِيرَ مان اُڪارجي
اڃا سُتل سوچ ٿي اُٿارجي
اڃا به مَچُ ڏاتِ جو ٿو ٻارجي
۽ راتِ مان ڪو سجُ ٿو اُڀارجي
اڃا اَسان جو دؤرُ آ
اڃا اَسان جو دؤرُ آ
اڃا ته لاٽَ سچَ جي جَلي پَئي
۽ ڀُڻڪ سُورَ ڀُڻڪ سان سَلي پَئي
اڃا نه دل کان دل، ڪا دل پَلي پَئي
نه رازُ اکِ، اکِ کان اَلي پَئي
اڃا به سِڪَ راههَ ٿي جھلي پئي
اڃا به جنگِ ڪرڀَ سان هَلي پَئي
سو، ڪُوڙَ جا پيمبرؤ!
پَري رَهو پَري رَهو
اڃا اَسان جو دؤرُ آ
اڃا اَسان جو دؤرُ آ