سجَ لهندي جو ڪو منظرُ آهيان
مان انڌيري ڳَليءَ جو گھرُ آهيان
ڪالهه ڀي دردَ ئي هُئا، اڄُ ڀي
ڪنهن اُداسيءَ جو منتظر آهيان
تُنهنجي يادُن جُون پناههَ گاهُون مليون
هاڻي هَر خطري کان ٻاهر آهيان
هُن جي ورتاءَ مان لَڳي ٿو ڄڻُ
ماڻهو ناهيان مان ڪو پٿَرُ آهيان
مُنهنجي جذبن جو ڇو خيالُ ڪندينءَ
ڪهڙو آخر مان معتبر آهيان
دردَ ٻارن جيان ٿا رانديون ڪَن
پڪَ ـ سِري گھرَ جو پَڌرُ آهيان
هر عِبادتَ آ، مُنهنجي اندرَ ۾
مان ئي مسجد، مان ئي مندر آهيان