اُداس پَل جو هڪ واعدو
اهڙو ڪيان ٿو واعدو اڄُ
ته تُنهنجي نينهن جي ناتي نه
آئيندي جيئبو
نه مُرڪبو ئي وَري هاڻي تُنهنجو نانءُ وٺي
نه تُنهنجي راهگُذارن تان گُذربو هاڻي
جي گُذربو به ته ڪنڌُ هيٺ ۽
جھُڪيل اکيون
نه تُنهنجو خيالُ نه جذبن جي ڪائي
ڪتڪائي
نه جاڳ ۽ نه وري ڪا اکيُن ۾ لالائي
جي ذڪر آيو ڪٿي تُنهنجو ڪنهن به
محفل ۾
ته اهڙو ڏيکُ ڏبو، ڄڻُ نه ڪا شُناسائي،
اڪيلو ڪمري ۾ ويهي ۽ توکي يادِ ڪري
ڪو غزل لکبو ۽ نه ڪو شعر
تُنهنجي نانءُ ڪبو.
جي دل گھُري ڪنهن پُڇيو دوست
تُنهنجي باري ۾
ته ٽهڪ ڏيئي وڏو، چئبو،
”ڪوڙُ هيو سڀُڪُجھُه
مڙئي دل پئي وندرائي سي
ٻه ٽي ڏينهنڙا
اسان ۽ پيارُ!! ڪو کوڙو
لڳي ٿو دوست ڀلا؟!!“
نه تُنهنجو ساٿُ، نه آٿتُ، نه هانوَ تي ڇنڊو
ته پوءِ روز دُکن جا صليبَ ڇو کڻجن؟
ڇو روز مرجي ۽ ڇو روز رولجن موتي،
جي جيتَ ناهي اسان جي، ته ماتِ ڇاجي لاءِ؟
ڊگھو سفرُ ۽ اداسيءَ جي راتِ ڇاجي لاءِ؟
ادا اڪيلو رهان
سو چڱو آهي اڳنا
مان پنهنجو پاڻَ سان اهڙو ڪيان ٿو
وعدو اڄُ
ته هاڻي ڪنهن سان ڀي ڀُلجي ڪڏهن
نه پيارُ ڪبو.