شاعري
ڏينهن ڏٺي جا سپنا
اياز گُل جي شاعري جو ڪتاب ”ڏينهن ڏٺي جا سپنا“ حاضر آهي. هي ڪتاب سندس چونڊ غزلن، واين، گيتن، نظمن ، ترايل ۽ ٽيڙن تي مشتمل آهي۔ نصير مرزا لکي ٿو:
”گُل، گھڻو ڪري شاعريءَ جي سڀني صنفُن ۾، سڀني فارمن ۾، لفظن جي ايڪسرسائيز ڪئي آهي، پر سندس غزل، کيس جيڪا آئيڊنٽٽي ڏني آهي، ان کان ڀَلا ڪيرُ آگاههُ ڪونهي، پر گُل جي ڪريڊٽ ۾ ڪي ٻيون به ته صنفُون آهن. بلڪل آهن! مثال طور، گيت.... اڇا! ٿيندو هينئن آهي جو، غزل اهو شاعر سُٺو لکندو آهي، جنهن کي عشق جو ڪمپليٽ نه، ته به ڪُجھُه تجربو هوندو آهي، ۽ گيت لکڻ لاءِ وري ”وڇوڙي“ جو تجربو هُجڻُ ضروري آهي. هن سَمي، هيءُ جو گُل جا غزل پاسيرا رَکي، سندس هي مٺڙا گيت ويٺو پڙهان ٿو ته، حيران پيو ٿيان.“
”گُل، گھڻو ڪري شاعريءَ جي سڀني صنفُن ۾، سڀني فارمن ۾، لفظن جي ايڪسرسائيز ڪئي آهي، پر سندس غزل، کيس جيڪا آئيڊنٽٽي ڏني آهي، ان کان ڀَلا ڪيرُ آگاههُ ڪونهي، پر گُل جي ڪريڊٽ ۾ ڪي ٻيون به ته صنفُون آهن. بلڪل آهن! مثال طور، گيت.... اڇا! ٿيندو هينئن آهي جو، غزل اهو شاعر سُٺو لکندو آهي، جنهن کي عشق جو ڪمپليٽ نه، ته به ڪُجھُه تجربو هوندو آهي، ۽ گيت لکڻ لاءِ وري ”وڇوڙي“ جو تجربو هُجڻُ ضروري آهي. هن سَمي، هيءُ جو گُل جا غزل پاسيرا رَکي، سندس هي مٺڙا گيت ويٺو پڙهان ٿو ته، حيران پيو ٿيان.“
- 4.5/5.0
- 6075
- 1097
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- اياز گل
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌ سلامت پاران
- غزل
- گل ۽ غزل : وفا ناٿنشاهي
- نيري اُڀَ تي جيئن ستارا هن
- پهڻ ـ اکيُون کنڊر کنڊر چهرا
- يا خُدا! زهرُ انڌيرن جو پکڙبو ٿو وڃي
- تُنهنجو اڄُ خطُ جيئن مليو آهي
- ڳالهيون ڄڻُ مهڪارُون آهن
- مُنهنجي نظر هلي وئي آهي تُنهنجي گاڏي سان
- اوهان جي درَ تي ائين بيٺا رهياسي
- راتِ جو پويون پهر، مان هُيس ۽ چنڊُ ٿڪل
- هڪُ بُڇڙو بس اسانجو گھر آهي
- سُور سَهڻَ جو ڪو ساهَسُ
- پنهنجو ڪوئي ڪَمالُ ناهي مِٺي!
- مون کي ماري پَناههَ ۾ رکجانءِ
- ڊاهي هٿَ جون سڄون لڪيران مان
- دوستَ! نه ٿي آزارن وانگي
- توسان گڏجي ٿا گُذاريون جاني!
- جڳُ ٻُڌندو ته ڪينَ ڏيندو ملڻُ
- دکَ جي نه پُڄاڻي آ
- تُنهنجي سامهون آ جهڙو حال آهي
- شنينهن ساڳيو نه نگاهُون ساڳيون
- مونکي درياهَه جيان پائي وَئي آ
- جيونُ ائين گُذاريو آهي
- ٿوري گَهڻي تي ٿي ٿو وڃي روئڻهارڪو
- انــــــــــــــدرُ اُداسُ هونـــــــــــدو
- لفظَ ڳوليندا رهيا سي ٻيئي
- شخصُ هو نرالو آهي
- ڳليءَ ڳَليءَ ۾ حشرُ آهي، ڪربَلائون هن
- حادثَن جا شِڪارَ ٿيندا وَڃن
- مان هُيس دردَ ـ غَفائُن ۾ گُم
- مُون کي جي تُنهنجو سَهارو هوندو
- مون سان اڪثر ٿو مِلي هاڻي پراون وانگي
- سنگ ساٿي نه ڪوئي، نه ٻيلي آ
- مان ڪنهن پيارَ جو قصو آهيان
- ”نهَ“ جي سُوريءَ تي چڙهيل آهيون دوستَ!
- سجَ لهندي جو ڪو منظرُ آهيان
- زندگي ڪربَلا وڃي ٿِيندِي
- زندگي توڙي جي عذابُ ڪوئي
- ڪيڏا لُڙڪ لڙيا آهن
- ڳالهه ڇڏيو ٻي مرهمَ جي
- هر گھَڙي دردُ نيارو آهي
- وقت ڪَيا ويرانا ماڻهو
- مُنهنجا لُڙڪ سوالن وانگي
- شاعرُ جاڳي، تارا جاڳن
- پلَ پلَ جو عذابُ چاهي ٿو
- پرتِ جا پيچَ ڪي پائڻ گھرجن
- تُنهنجي ڳليءَ جا ڦيرا هُوندا
- تُون ۽ مان هڪٻئي کان هُئاسين جُدا
- مون لئه پَٿر جا ماڻهو
- جو نه ڀُلجي به نِهاري مُون کي
- شاعر جي جذبَن جُون ڳالهيون
- ڪڪريُون ٿَر ڏي به وينديُون دوستو!
- ڏاڍا ڀاڳَن وارا دوست!
- اجنبيُن وانگي ملياسي، تُون، مان
- لُڙڪ ها، گيتَ ها، گُلابَ هُئا
- نظم
- سلامتيءَ جي علامت نظم : رسول ميمڻ
- اُداس پَل جو هڪ واعدو
- تُنهنجي جنم ڏينهن تي
- اداڪار
- ڪُوڙُ
- گھَرو ڪَمُ
- لاڳاپو
- DIARY
- نيم پليٽ
- ڊيٽ ايڪسپائيرڊ لو
- سوچيندو آهيان
- سوالَ جي ديوارَ
- VOLCANO
- لوڪُ ڪَهاڻي
- وعدي خلافي
- سائينمِ سَدائين ڪرين ......
- مصلحت خُداوندي
- هٿَ ٺوڪي نفرت
- ناشُڪري
- سَچُ
- اڃا اسان جو دؤر آ
- گيتَ
- گُل جا گيتَ : نصير مرزا
- پيارَ کي تورين ٿي ڳَهيلي!
- توبن ڪهڙا ڇانورا
- وسُ وسُ مينَهڙا!، وَسُ
- مُحبت به مٺڙا! ڪَري ٿي قَهر
- جوتِ جلندي رهي
- شال حياتي ماڻ!
- وايون
- وَرُ وائيءَ جو جي لَهين : ادل سومرو
- ماري موتَ نه سَگھندين!
- سانوَڻ رُت ۾ سارَ
- توکان ٿيندي ڌارَ
- برکا رُتَ جي بانوري!
- ڌاريا ڪهڙا دوستَ ڙي!!
- سچُ ته سَچُ آهي!
- ڏاڍا ڏُکَ مليا هن
- ويا وِکري واءُ ۾
- ساڙيـــــــو ڙي ســـــــــاڙيو!, سَرڪش هِن سَماجَ کي
- وَڻجارَن جي واٽَ تي
- ٽيڙو، رينگا، ترائيل
- خوبصُورت شاعريءَ جو هڪُ حصو : مُختيار ملڪ
- ٽيڙو، رينگا
- ترائيل
- بيتَ ۽ دوها
- باکَ جهڙا بيتَ ۽ دوها : تاج جويو
- بيت
- دوها
- سوايون