بيت
چِتِ کي چريو ڪنِ، ڳلن ڳُجھيُون ڳالهڙيُون.
اکيُون وينگس واهه جُون، لَڄَ ونديُون ڪاريُون،
سِڪان مان ساريُون، سپُني توڙي ساڀيا ۾.
مِٺا مُنهنجي مَن ۾ سَدا تُنهنجي يادِ،
شالَ رهي آباد، نگري پنهنجي نينَهن جي.
سُهڻا مُنهنجي سوچَ کي، ڏي ڪا سُونهن ذَري،
پَون جيئن ٻَري، ڏيئا مُنهنجي ڏات جا.
آهيُون اڄُ حيات، اسان مِٺا ميتَ!،
سُڀان رُڳو گيت، رهي ويندا راڄَ ۾.
مُرڪي وڌيا موتَ ڏي، گھوٽَن کاڌا گھاوَ،
ڏاڍن جا ڏهڪاوَ، لَٿا ڄاڻُ ته ڏيههَ مان.
اڳتي وڌو، ڪُوڙ جا اِجهي ڪريا ڪوٽَ،
ماڳُ پُڄي پوءِ موٽَ! مهڻو کڻجو ڪينَڪي.
مُنجھيلَ مُنهنجي مَن تان، وسوسا ويچارَ،
آئي تُنهنجي سارَ، لحظي منجھه لَهي ويا.
دل جا ديپَ جليا، راڻَل ڪاڻِ راههَ ۾،
آيو، ڦولَ کليا، مَن ـ مندر ويو مَهڪجي.
وَسي دل دماغَ تي، يادُن جي برسات،
سڄڻَ ساري راتِ، نيڻَن بند ڀَڄي پَيا.
سڄِي هونئن سنسارَ ۾، اوندههِ اوندههِ ٻاٽَ،
لالَڻَ تون ئي لاٽ، ويراڳِڻ جي واٽ جي.
ٻوڏ ڪچي ۾ جيئن، ٻوڙيا ڪَچا گھَر،
تُنهنجِن يادُن يَرَ، ائين ٻوڙيو ذهن کي.
اکيُن ۾ سپُنا ائين، ٿَر ۾ جيئن ٿُوهَر
تن مان ڪوئي پَر، ساڀيا ماڻي نه سگھي.
جذبا پنهنجي جيءَ جا، نڪورا ۽ نِجُ،
سِڪَ اسان جي سِجُ، رِجي پَوندين برف جيان.
اکيُون اُڀيُون اُڀ ڏي، چڙهي آءُ ته چنڊَ
اونداهِيُن جا منڊَ، ٽُٽي ٽُڪرا ٿي وڃن.
آٽي اجھي ۾ مُئل، ماڻهو ويچارا
پيارُ ۽ پيارا، وسري ويَن دل تان.
ويتر چاڪَ چڪائڻَ لاءِ اڄُ آئي آ عيدَ،
کائي آس، اُميد، بُکين پيٽن ڍَوَ ڪيا.