تُون ۽ مان هڪٻئي کان هُئاسين جُدا
مُرڪندا ئي رهيا وچ جا فاصلا
هٿَ پابند ۽ چَپ، چُپ چاپِ ها
ذهنَ ۾ لفظَ سُڏڪا ڀريندا رهيا
وقتُ مون کان کَسي، جوبه کسڻو اٿس
تُنهنجي گھَر ڏي وڃن ڀاڳَ جا پيچرا
سُک سڀُ ڪُجھُه وساري سُتا ئي رهيا
ڏينهنُ جاڳيو ته سڀُ دردَ جاڳي پَيا
هن ڌرتيءَ مَٿان ڪيتريُون رونقون
دل ۾ ويرانِيُون!! يا خُدا يا خُدا!!
ڪيڏيون مصنوعيَتُون زندگيءَ ۾ هُيون
هَڙَ مُرڪُون ڦِڪيُون، ٽهڪ ڀي کوکلا
موسمَن جي بدلجڻَ جي ايئن سُڌِ پَئي
ڌوڙِ اُڏندي رهي، گُلَ ڇڻندا رهيا