جيونُ ائين گُذاريو آهي
اوبر پاڻي هاريو آهي
مَرندي مَرندي هڪڙو ماڻهو
تُنهنجي نانوَ جياريو آهي
البم کولي تُنهنجو چهرو
ساري راتِ نهاريو آهي
مُنهنجي ئي گھرَ جا دروازا!
تو ڇو ائين ڌِڪاريو آهي
پاڻَ جلي رکَ ٿي وياسي پَر
جڳَ جو هانءُ ته ٺاريو آهي
سنڌڙي! تُنهنجو سُنهن ته توکي
سپُنن ۾ ڀي ساريو آهي
تُنهنجي سڏَ ۾ سڏُ ڏنو، هونئن
جو آيو سو ٽاريو آهي