مُنهنجي نظر هلي وئي آهي تُنهنجي گاڏي سان
پليٽ فارم تي بيٺو آهيان، انڌن وانگي مان
توکي وڃڻو ئي هو تُنهنجي، ڪا مجبوري هوندي
ڪهڙي پوءِ شڪايتَ توسان، ٽرين سان سنگنل سان
جيونُ اڄُ به خالَ، سوالَ، عجب نشانيُن جهڙو!!
پاڻَ کي سمجھي ڪينَ سگھيوهان، توکي ڇا سمجھان
هن ڳليءَ کان هُن ڳليءَ ڏي ذري ذري ڀٽڪان ٿو
وقت جي تيز هَوائُن ۾، اخبار جي ٽڪري جيان
ٻاهران توکي دوست!، برابر ٺيڪ ٺاڪ لڳندو هوندس
اندران آءٌ اُڏوهيءَ کاڌلُ ڪاٺيءَ جيان آهيان
ماڻهوءَ جي هٿَ ۾ بندُوقون، مون کي ڪا پرواهَه؟
مون کي خوفُ اچي ٿو تُنهنجي هٿَ جي پٿر کان
هُونئن ته ڏينهن کان دروازو کُليو ئي ناهي پرَ
تُون ٿورو کڙڪائي ڏسُ ته، شايد کُلي پَوان
ويندي ويندي تُنهنجي نرمل نيڻن ۾ موتي
هر هر ساڳيو ساڳيو منظرُ، ڏسان، لُڇان، ڦٿڪان
سنجھان کان تُنهنجو، تُنهنجن ڳالهين جون يادُون
سنجھا کان ئي مَنُ ڏاڍو بيزار آ دُنيا کان.