مون سان اڪثر ٿو مِلي هاڻي پراون وانگي
هُو به ٿيندو ٿو وڃي ڄڻُ ته عذابن وانگي
مُنهنجي هَر ڳالهه جو ڪنڌُ هيٺ سدائين جھُڪيل
هُن جو هر عملُ عدالت جي سوالَن وانگي
ڪارنامو ئي ڪوئي آهي اوهان کي چاهڻُ
روزُ تهمتَ ٿي ملي شاهي خِطابن وانگي
شهر ماڻهن سان ڀريل ڪوبه خريدار نه پر
لُڙڪ پنهنجا ڀي ٿيا سنڌي ڪتابن وانگي
مُنهنجي واتان تُنهنجو ئي ذڪر سدائين نڪتو
ذهن تي ياد رهين کٽيل ثوابن وانگي
پاڻ کي پاڻ ئي سوچڻ جو ڪيوسين بيمارُ
پنهنجو جيونُ به هُيو هونئن ته گُلابن وانگي