اجنبيُن وانگي ملياسي، تُون، مان
نه رُناسي نه کلياسي تُون، مان
ساڀيا جو نه ڪوئي رُوپُ مليو
سپُنا، سپُنا ئي رهياسي تُون، مان
جيئن افسانو ڪو عنوانَ بنان
تيئن اي دوست! ٿياسي تُون، مان
لُڙڪ ته کوڙَ وهيا، وهندا رهيا
صرف مرڪي نه سگھياسي تُون، مان
ڪيئن هڪٻئي کي سَهارو ڏيون ها
هڪَ ئي وقت ڪرياسي تُون، مان
جڳَ جي اک ۾ سدائين ڄڻُ ته
ڪَک وانگي ها پياسي تُون، مان