ٿوري گَهڻي تي ٿي ٿو وڃي روئڻهارڪو
پنجويهن سالن ۾ ٿو لڳي ڄڻُ ته ٻارُڪو
وعدو ته اُن ڏينهن کان جيئڻُ ڇڏي ڏبو
توکي رهيو نه موتي جڏهن اعتبار ڪو
توساڻُ پيارُ آهي، تڏهن ئي ته ٿا سَهون
الزامَ ڪيرُ ٿو کڻي ائين هاسڪار ڪو
هُو جڏهن ٿو مِلي ته لڳي اوپرن جيان
چهرا کَڻي ٿو گھُمندو وتي بيشمار ڪو
دُک، انتظار، خوف، تجسسُ ۽ وري دُک
جيونُ ٿو هاڻي ڊرامو لڳي قِسطوار ڪو