پنهنجو ڪوئي ڪَمالُ ناهي مِٺي!
پيارَ کي ئي زوالُ ناهي مِٺي!
جڳَ جي ڪيتري اٿئي پرواههَ!
توکي مُنهنجو خيالُ ناهي مِٺي!
جنهن جو ڪوئي جَوابُ ڪينَ هُجي
اهڙو ڪوئي سوالُ ناهي مِٺي!
ڀرجي سگھندو نه توکان وڇڙي ڪڏهن
جھڙو تهڙو ته خالُ ناهي مِٺي!
توڙي ڪُجھهُ ڀي نه آهي هٿَ وسَ ۾
پوءِ به سپُنن جو ڪالُ ناهي مِٺي!
جن به نيڻن ۾ نينهن پلجي ٿو
تن جو ڪوئي مثالُ ناهي مِٺي!
تُون ملينءَ، جَڳُ ڇڏي وڃي ڀل ته
هاڻي ڪوئي مَلالُ ناهي مِٺي!