دوها
آسَ نراسَ ته ٿيڻي ناهي، جانِبَ! جيسين آ جيونُ
جيڪا تو ها گيتَ سُڻايا، پيڙَ ڏين تِن جا پڙلاوَ
سانوَڻ سائين! هر هر ڇُلڪن، گھايلَ من جا گھرا گھاوَ.
چاههَ ڏنا جي چَهڪ اڃا ڀي، تازا آهن سي او راڻي!
مون وٽ ڪوئي گيتُ نه باقي، ڪوئل آخر ٿي وئي ساڻي.
ڏُور پَيو ڪو چنگُ وڄائي، مٺڙو مٺڙو چنگُ،
سُرهو سُرهو سنگيت ائين جيئن، تُنهنجو مُنهنجو سنگُ.
ميت آ توکي موٽي اچڻو، کُٽڻي آهي ڪاري رات
پوءِ مان چَوندُس، ڏسُ او دنيا! مُحبت ناهي کاڌي مات.
روئندي روئندي راتِ ٿي گُذري، ڏکيو ٿو گُذري ڏينهن
سوچيان ويٺو، مُورک ماڻهو، ڇو ٿا لائن نينهُن.
”جيءَ جَڙِيءَ کي جَسُ“ چيو جن، پيارَ کي وڌ سي پيارا ها
پَري هليا ويا پريت ڇڏي جي، سي ڪمزور سهارا ها.
هرڪو ماڻهو راڻو ناهي، ڪو ڪو مُومَل ماڻيندو
مُلههِ نه مُحبت ملندي آ، جو ڏوڪڙَ ڏئي ڪو آڻيندو.
ڀلي وساري ويهو هاڻي، مُون کي مُنهنجا ميتَ
جيءُ اوهان جو جھوري وجھندا، مونکا پوءِ هي گيت.
واٽَ اوهان جي ڪينَ لڌي سي، ڀٽڪي ڀٽڪي ٿڪجي پياسي،
سُور بڻائي سازَ اسان پوءِ، گھايل گھايل گيتَ چياسي.
سچُ سمائي جڏهن اسان جا گُونجيا گھَر گھَر گيتَ
تڏهن اسان جي جيتَ آ سائين تڏهن اسان جي جيتَ.
گيتَ امر سي، جن ۾ آهي، ”اناالحق“ آوازُ
سرمدَ واري سوچ آ جنهن ۾ آزاديءَ جو سازُ.
مُنهنجي جيءَ جا جذبا جنهن پر، اُٿلون ڏيندا آهن
گُلڙن جهڙا گيتَ ذهن تي، سَرجي ايندا آهن.
لائي توڙُ نڀائن جيڪي، سيئي مُڙس مَهان
صدقو تِن تان ساههُ اسانجو، گھوري تن تان جان.
پيارُ ڪرڻ وارا ٿا پهرن، پيڙا جي پوشاڪَ
پرين جي در جي خاڪ به سمجهن ٿڌڙِي مٺڙي ماڪَ.
ديپُ جَلي جيئن انڌيارَن کي روشنيون بخشيندو آ
شاعر ڀي تيئن جيءُ جَلائي گيتَ گُلابي ڏيندو آ.
گُل! ڪنهين کي سڀُڪُجھه سمجھي، تون ڀي پريت لڳاءِ
سيني ۾ ڪو هلڪو هلڪو، مٺڙو سُور سَماءِ
توکي ساري نيڻَ اسان جا، بادل وانگر برسيا ها
هلندي هلندي تُنهنجي دَرَ تي خيالَ اسان جا ترسيا ها.
تُنهنجي چهري جي آکاڻي، جنهن پَرِ نيڻَ پڙهن
تنهن پرِ سڪَ سمونڊَ ۾ ڪيئي، ويرُون يارَ چڙهن.
خالي کوکي جهڙا ماڻهو، بندِ سڀِن جي دل جا دَرَ
ميڪ اَپ جي تهَه هيٺيان چهرا، ڊَٺَل شهر جا کنڊَر.
دل ـ دنيا جي اونداهيُن ۾ ڪينَ چڙهي ٿو چنڊُ
جذبا پنهنجا اَن ڪَڻا هِن، جيونُ جيئن ڪو جنڊُ.
پوپَٽ جهڙا ماڻهو، تن جو پارس جهڙو پيارُ
سِڪ تَنين جي سيني ۾ آ، هر دم تارؤن تار.
باکَ ڦُٽيءَ سان ڦِٽجي ويندو، اونداهيُن جو کيلُ
ڪينَ ڪڏهن ڪو جوڙي سگھندو، جذبن خاطر جيلُ.
مان ائين ٿي ويندُس دلبر! ٿيندي توکان ڌار
شيءِ کسجڻ تي روئي ڏين جيئن، کلندي کلندي ٻارَ.
ديپُ ته ڪوئي ناهيان مان، پَر آهيان مان ٽانڊاڻو
تيز هَوائُن ۾ ڀي جيڪو، ڪڏهن ڪينَ اُجھاڻو.
هيڊو رتُ ڇڏايلُ جيونُ، پل پل جنهن ۾ اُلڪا
ماڻُهن جي ٽهڪن مان ٻُڌجن، جھيڻا جهيڻا سُڏڪا.
غَم اوهان جا ۽ دنيا جا، کَڻي گھُمون ٿا جيئن
ايڏا بار کڻي پوءِ ڪوئي، جيئرو رهندو ڪيئن؟
ڏٺي نه جنهن جي سِڪ لهندي هُئي، ڏينهن ۾ ڏَهه ڏَهه ڀيرا
ڏيڍُ سالُ ٿيو ملي اُنهيءَ سان، وقت وقت جا ڦيرا.
آهي جتان اڇلايو ويو، جھوپَن تي پٿرُ
ڪيئن ڀَلا پوءِ بچندو هاڻي، شيشي جو سو گھَرُ؟
ڏينهَن جي پوڄارين تي ڇانيو، ڪاريءَ راتِ جو ڊَپُ
شهرَ جا ڏاها ڀي چُپُ آهن، چُري نه ڪنهن جو چَپُ.
لَڏي ويا سي جوڳي جيڪي، پڪڙيندا ها نانگَ
هاڻي سارو ڳوٺُ هراسيل، اوطاقون ڀڙڀانگ.
گُل ته آهي پاڳل ماڻهو، پاڇولي کي ڳولي ٿو
هردَم ٽهڪن ٽڙندڙ، پنهنجيءَ هستيءَ کي پيو رولي ٿو.
[i]دوها
[/i]
سال برابر لڳندي آهي. توبن هڪَ گھَڙِي
ڪيئن گُذاري سگھبا جاني! ڏَهه ڏهاڙا هي.
ٽن ڏينهن کان مِليو نه آهين، آهي منُ اُداس
چوڏهينءَ چنڊُ امبر تي آهي، ڀانيان پوءِ به اُماسُ.
ساڀيائُن کي ساري ساري، ڏَرا ڏئي ويا نيڻَ
ڪلههَ به سپنا سيڻَ اکيُن جا، اڄُ به سپُنا سيڻَ.
شيوُ وڌائي، ڪپڙا ڦاڙي، بَن ڏي نڪري وڃجي
دل چاهي ٿي اڄُڪلهه پنهنجو پاڻَ کان وسري وڃجي.