راتِ جو پويون پهر، مان هُيس ۽ چنڊُ ٿڪل
هَوا ڳڙاٽڙي پائي چَيو؛ ”اُٿي، گھرِ هَلُ“
اسانجي جھُوپي جو هڪُ ڪکُ نه رهيو باقي
اوهان جو ڪَرَ کنيون بيٺو رهيو سَدا جيان مَحلُ
هو شخصُ، ڪيڏي نه بدبو هيس خيالن ۾
سڄو وَڳو ئي هُيو جنهن جو سينٽ سان مهڪيل
ڪالهه جو ٽهڪ ڏنم دوستن سان گڏجي ڪري
لڳو اُڌارَ تي سو ٽهڪ ڀي ڪٿان ورتلُ
مِٺي! ملين جي نه آهين تُون ٻن مهينن کان
نه ڪو ڪتابُ ٿو پڙهيو ٿي، نه لکجي غزلُ
ڪمري ۾ گھڙندو جي آهيان، ته ماري وجھندو آ
تُنهنجي تصويرَ بنان ميزَ تي فريم پَيل
زمانو مونکي ڪڏهن هوشَ ۾ لڳو نه، ۽
زمانو مونکي سَدا سمجھندو رهيو پاڳل.