سوايون
هڪ ڇوري جا پاڻَ زوري آ.
اُها گھَڙِي به حياتيءَ ۾ هيلَ آئي آ
هُجوم ۾ ٿا رَهون پوءِ به هيڪلائي آ.
هرڪو ماڻهو ڏُک ڏيندو ٿو وڃي
مُون کي ڄڻُ ڪائي خوشي گھرجي نه ٿي.
مُنهنجي دل جا دروازا، کڙڪائڻ بند ڪري ڇڏ
هاڻي ڪوڙين ڳالهيُن سان پرڀائڻ بند ڪري ڇڏ.
هاڻي جي ڪنهن موڙَ تي گڏبو
ڏسي ڪري مُنهن ڦيري ڇڏبو.
تُون نه مِلندينءَ اُداسُ ٿي ويندُس
مان جيئڻ مان نراسُ ٿي ويندُس.
جاڳ هوندي به خُواب ۾ آهيُون
دوستؤ! بس عذاب ۾ آهيُون.
نيٺ پڙهڻو ئي توکي پوندو پرين!
پاڻَ تنهنجي نصابَ ۾ آهيُون.
تُون ۽ مان باوفا رهيا سي پرين!
بيوفا ٿي وَيُون مگر راهُون.
زهرُ ڍُڪ ڍُڪ ڪري پيئڻ چاهي
هو گھڻو وقت ٿو جيئڻُ چاهي.