هڪُ بُڇڙو بس اسانجو گھر آهي
تُنهنجو ويڙهو ئي معتبَر آهي
تُنهنجي هر ڳالهه لارَ ماکيءَ جي
مُنهنجو هر لفظُ ڄڻُ زهر آهي
هي به تُنهنجي ئي شهر تي وسندو
پاڻَ کان رُٺل هر ڪڪرُ آهي
پيارَ جي ڪُجھهُ ڪڻين مان ڇا ٿيندو؟
دل جي ڌرتي نِسورو ٿَرُ آهي
تُنهنجا ليکا اڃا کُٽن ئي نه ٿا
راتِ جو آخري پَهر آهي
مون ته جَڳَ جي سِتم جو ذڪر ٿي ڪيو
تُنهنجي ڇو نرڙَ تي پَگھرُ آهي!!
بددُعا ڪر لَڳي پَئي شايد
هر دُعا هاڻي بي اثر آهي.
ڪيتريُون زندگيُون اَڌوريون هِن
ڪيترو روشنيون شهر آهي