جو نه ڀُلجي به نِهاري مُون کي
ڪيئن سمجھان ته، ٿو ساري مُون کي
جيئن وڻيس، تيئن هُو ماري مُون کي
کيس چئو، چئو ته وساري مُون کي
روزُ ٿو پاڻُ جياريان مان ۽
روزُ هو شخصُ ٿو ماري مُون کي
ڇو نه ٿو يادِ اچان مان توکي
ڇو نه ٿو لوڪُ وساري مُون کي
پاڻَ ته گُم ٿي وَئين ميلي ۾
چؤنڪ هڪڙي تي بيهاري مُون کي
پنهنجي ڪمري جي گندَ ڪچري جيان
ڪو ذهنَ مان ٿو ٻُهار مُون کي
ڪيڏو همدردُ هُيو، مُنهنجو هُو
وَيو ڇڏي دردَ سهاري مُون کي
ڇو هُو طُوفان وي بڻجي آ
ديپَ جيان پاڻَ ئي ٻاري مونکي