سوالَ جي ديوارَ
جي وچ ۾
جسم سارو ٽِياس تي ٽنگيل
هر گھَڙِيءَ جي هَٿن ۾ آ پٿرُ
راههَ آهي جو ڪا سُجھي ئي نه ٿي
اَجنَبي شهرَ ۾ مُسافر ڄڻُ
هَر طرف آ سَوال جي ديوارَ:
سُور سَهجن ته ڪنهن جي خاطر، ڇو؟
گيتَ سَرجن ته ڪنهن جي خاطر، ڇو؟
ڇا ڪَجي، ڇا نه ڪَجي جي وچ ۾
راتِ ناهي تڏهن به راتِ لڳي
جيتَ توڙي تڏهن به ماتِ لڳي
ڄڻُ اُداسيءَ جي آهي ڪا موسم
زندگي ڪربلا، سدا ماتم
مُنهن تي هيڊَ جا گھُمايل هَٿَ
هَٿَ ـ لڪيرُون اَڀاڳَ ۾ وهنتَل
دردَ آهن جو هر طرف ڦهليل
ڇو ڪَجي، ڇو نه ڪجي جي وچ ۾
هڪڙو چِهرو اڃا جو آ پِيارو
راتِ ڪاريءَ ۾ ذهن جي اُڀ تي
پرهه جو ڄڻُ ته هيکلو تارو
خيالُ جاڳائي ٿو جيئڻَ جي لاءِ
۽ وري نَئون زَهر پيئڻَ جي لاءِ.