يا خُدا! زهرُ انڌيرن جو پکڙبو ٿو وڃي
تُنهنجي تخليقَ جو هر نقش اُجڙبو ٿو وڃي
ماڻهو ماڻهو آ ڄڻُ هيڊ جي درياءَ ۾ ٻُڏل
دردُ ٽي ـ ٻيءَ جيان جسمن سان وچڙبو ٿو وڃي
ڏينهن جو کيرَ جيان اُجرو ۽ مُقدس چهرو
راتِ جو تيز ننهنَ سان رهڙبو ٿو وڃي
اَلامان ايڏي تنهائي ۽ ايڏي وحشت!
پنهنجي سوچُن کان به ماڻهو ته وڇڙبو ٿو وڃي
چوڏهن سؤسالَ اڳي وارو ئي منظرُ ساڳيو
ڦٽُ جيڪو به سِبيل هو سو اُڊڙبو ٿو وڃي
سُونهن، سَچائي، اَمن هاڻي ڪتابي ڳالهيون
پيارَ جو پيرُ به ڌرتيءَ تان اُکڙبو ٿو وڃي