”ڀٽ ڌڻيءَ جي بارگاهه ۾“
هڪ ڀيري سخت سيارو هُجي صُبح کان ڪڪر ڇانيل هُئا، ٻن پهرن جو هلڪي برسات پئي ته سردي اڃا به وڌي وئي. شام جو پنجين بجي سڀ دوست نانگا هائوس تي گڏ هُئا، حسب معمول سليم چيو يار موسم زبردست آهي، هلو ته لطيف کي سلام ڪري اچون، مزو ايندو ۽ تفريح به ٿي ويندي، عاشق علي تائيد ڪئي ۽ چيو ته موٽر سائيڪلون ته بيٺيون آهن، بس ڀٽائي جا قدم چُمي واپس ٿا اچون. نور احمد به ها ڪئي ۽ سڀ تيار ٿي ويا. حميد، نور احمد، عاشق علي، سليم، ڇوٽو ۽ مان، ٽن موٽر سائيڪلن تي ڏاڍا ڪوٽ سوئيٽر، شالون ۽ اجرڪون اوڍي اُتر جي سامهون مُنهن مقابل ٿياسين، ويندي مهل سي جو احساس گهٽ ٿيو ۽ اسان ڪلاڪ ڏيڍ ۾ پهچي وياسين، لطيف جي حاضري ڀري سين، ڀٽائي جي پيراندي کان ڪُجهه دير ويهي سڪون ماڻيوسين، شاهه جو راڳ جاري هو، ٻه کن وايون ٻُڌي واپس ورياسين، واپسي ۾ سردي سٽي وڌو. موٽرسائيڪل هلائڻ وارن جا هٿ سُن ٿيو وڃن، ٿڌي هوا تلوار جا وڍ ٿي وڌا، نيٺ هڪ ڊاٻي تي بيٺاسين، گرم ٻاڦل بيدا کاڌا، چانهه پيتي، باهه تي هٿ پير سيڪيا، عاشق علي پير سيڪيا ته هنجا جوراب سڙي ويا پر هن کي خبر نه پئي. اهڙي طرح رات جو هڪ بجي ڌاري واپس پُهتاسين.